We bieden een podium aan een breed spectrum van artiesten, herdefiniëren wat ‘heaviness’ betekent, tonen groei en geven een blik op de toekomst van onze geliefde underground.”

De ingewijde weet genoeg, dit mission statement kan alleen maar over Roadburn gaan, het festival dat je met recht “iconisch” zou mogen noemen, als dat woord niet zo’n ongelooflijk cliché was geworden. Het zijn de woorden van Walter Hoeijmakers, sinds jaar en dag “Mr. Roadburn”, de artistiek directeur van het festival dat ieder jaar vier dagen Tilburg op zijn grondvesten laat schudden. Letterlijk bijna, want de heaviness mag dan opnieuw gedefinieerd worden, hard is het nog altijd wat het merendeel van de bands op de line-up laat horen. Maar zoals al enige jaren het gebruik is, is er naast het gebeuk van black, death, doom, stoner en andere extreme metalvarianten ruimte voor bands die op een regulier metalfestival uit de toon zouden vallen. In het wonderlijke en unieke universum van Roadburn passen ze daarentegen prima. Zo is er dit jaar ruimte voor de psychedelische Turkse folk meets funk van Altin Gün, de godvrezende met galm doordrenkte neoklassieke poëzievoordracht van De Mannen Broeders, het project van Colin van Eekhout (Amenra) en Broeder Dieleman en de noise pop van Xiu Xiu, om maar wat te noemen. Daar staan Roadburn veteranen als Thou, Oranssi Pazuzu en Messa tegenover zodat het aloude ‘voor elk wat wils’ zeker op Roadburn geldt.

De aandacht van de gemiddelde lezer zal hopelijk niet alleen uitgaan naar de metalkant van het festival – dit is tenslotte een uitgelezen kans om muziek en bands te ontdekken waarvan je het bestaan misschien niet eens had kunnen dromen – maar voor wie nog geen kaartjes heeft gescoord, een korte rondleiding door het programma.

Roadburn is destijds pionier geweest in het programmeren van bijzondere sets: integrale opvoeringen van albums, speciaal voor het festival geschreven stukken, onverwachte samenwerkingen, artists in residence (acts die elke festivaldag een show doen), het is dit keer niet anders.

Zo zullen onder andere Messa,  Coilguns, Thou, Oranssi Pazuzu, Vuur & Zijde en Ponte del Diavolo hun nieuwe albums van begin tot eind live ten gehore brengen. Steve von Till (u weet wel, de frontman van Neurosis en vaste gast op Roadburn) zal als Artist in Residence verschillende sets brengen, net als Midwife overigens. Midwife, artiestennaam van Madeline Johnston, vertegenwoordigt dan weer dat andere uiterste van Roadburn, het stuk waar heaviness niet in decibellen maar in emoties wordt gemeten. ‘No Depression in Heaven’ heet haar laatste album en Midwife categoriseert haar muziek zelf als ‘Heaven metal’. Oordopjes zijn waarschijnlijk niet nodig bij de drie Midwife shows.

Verrassingen zijn er ook altijd. Wie had verwacht dat de legendarische anarchopunkers van The Ex, tegenwoordig vooral bezig met een eigenzinnige mix van jazz, wereldmuziek en hoekige noiserock, op Roadburn zouden staan? Misschien is het toch minder vreemd dan het op het eerste gezicht lijkt. Een bij voorbaat niet te missen show is het zeer zeker. Net als de ultieme spacerock freakjam die de samenwerking tussen Gnod en White Hills ongetwijfeld zal zijn.

Het zijn niet alleen maar gearriveerde acts die het podium zullen beklimmen. Bands als Gott en Haunted Plasma bestaan weliswaar uit gelouterde muzikanten, maar de kans dat je ze in deze samenstelling hebt zien spelen is erg klein. Gott is een band waarin onder andere Farida Lemouchi (The Devil’s Blood) en Dave van Beek (Ggu:ll) samen spelen. De show op Roadburn zal zelfs het allereerste live optreden van de band zijn. Haunted Plasma heeft wel al eerder op een podium gestaan, maar nog nooit buiten Finland. En dat terwijl het niet de minsten zijn die in dit krautrock supertrio samenspelen: leden van Oranssi Pazuzu, Circle, K:X:P, wellicht aangevuld met vaste Roadburn gast Mat McNerney (Hexvessel). De leden van Lankum, die wonderlijke Ierse folkband die vorig jaar woest bebaarde metalheads letterlijk tot tranen wist te roeren, keren dit jaar terug. Niet met Lankum, maar met de projecten ØXN en One Leg One Eye. Meer van het zelfde? Ja en nee, maar dat moet je zelf maar gaan bekijken en aanhoren.

Het is te veel om alle acts langs te gaan, maar een laatste rijtje tips krijg je nog wel van ons: Glassing (blackened sludge), Pothamus (Belgische post metal), Kaukolampi (Finse electro weirdness), Witch Club Satan (feministische black metal – ja dat bestaat ook!), Stress Positions (Amerikaanse hardcore punk die zowel terug- als vooruitkijkt), Cave In en Sumac (hebben die bands nog een introductie nodig?)

Dit jaar is de visuele vormgeving een stuk duisterder dan bij de twee vorige edities. Nu deden de filmpjes en foto’s van de afgelopen jaren wel heel wat wenkbrauwen fronsen. Wat te denken van die bijna hysterische opgewektheid en inclusiviteit? De Roadburner is aardig wat gewend, maar voor velen ging dit wel heel ver, iets te ver zelfs. De bijna abstracte zwart-wit foto’s van Nona Limmen van eenzame modellen in woeste, lege landschappen passen daarentegen naadloos bij de programmering die – zeker in vergelijking met vorige jaren – minder alle kanten opgaat en meer teruggaat naar de heavy roots, al blijft er genoeg ruimte voor herdefinitie.

Wie niet vorig jaar al het derde weekend in april heeft omcirkeld in de agenda: Roadburn 2025 zal ook dit jaar plaatsvinden in en om 013 in Tilburg, van 17 tot en met 20 april. Arrow Lords of Metal zal er zoals gebruikelijk bij zijn en uitgebreid verslag doen.