Het Amerikaanse Cave In heeft al een hele geschiedenis achter de rug. Juist na de oprichting in 1995 speelden ze nog stevige metalcore. De band werd steeds populairder en de muziek melodieuzer, zo ging men zelfs op tour met Muse en Foo Fighters. De interne verstandhouding verwaterde en ergens rond 2006 ging de band in een officiële pauze om na een eerste reünie in 2011 het album ‘White Silence’ uit te brengen. Daarna bleef het stil tot in 2019 bassist/zanger Caleb Scofield overleed. Om zijn familie te steunen verscheen met ‘Final Transmission’ nog een album dat een eerbetoon was aan Caleb waarbij een groot deel uit afgewerkte demo’s bestond waar Caleb ooit aan begonnen was.

Zo kan je het nieuwe ‘Heavy Pendulum’ beschouwen als het eerste album na tien jaar stilte. Het verschijnt via Relapse Records en werd geproduceerd door Kurt Ballou. Caleb werd vervangen door Nate Newton van Converge. De band heeft er alleszins zijn tijd in gestoken want het album heeft een totale speelduur van maar liefst zeventig minuten. Opvallend is vooral de grote diversiteit tussen de nummers door. Cave In is een band die durft te experimenteren en leuk meegenomen: wat ze doen, doen ze nog uitstekend ook. Opener van dienst is ‘New Reality’, een uptempo nummer dat door de snelle leadgitaar en distortion riffs massief en indrukwekkend binnen komt. Een speciale vermelding gaat naar de opvallend goede zangpartijen met een sterk en repetitief refrein. Ook het volgende ‘Blood Spiller’ komt hard aan met een stevige solide gitaarmuur. Iets helemaal anders hoor je op ‘Floating Skulls’ dat duidelijk een rockend stoner gehalte heeft. Het is vooral het alweer goede refrein dat zorgt voor een herkenbaar nummer. Het titelnummer begint zachter en het tragere tempo heeft wat weg van Alice In Chains. Toch hoor je ook de Converge-invloed met die zware gitaaraanslagen. Nog zo een opmerkzaam hoogtepunt is het langere ‘Blinded By A Blaze’ dat zachtjes tokkelend begint maar later toch nog best zware riffs laat horen. Het is pas op het langere ‘Nightmare Eyes’ waar de band zich helemaal smijt en experimenteert met lange en duistere invloeden in combinatie met fragiele zang. Naar het einde toe wordt zelfs de doom richting uitgegaan. Afsluiten wordt gedaan met ‘Wavering Angel’ waar de band maar liefst twaalf minuten het beste van zichzelf laat horen. Het start als een ballad maar naar het einde toe komt het een pak steviger voor de dag. Een speciale vermelding gaat naar het nummer ‘Amaranthine’ welke door nieuwkomer Nate werd geschreven maar waarin stukken tekst werden geïmplementeerd die in een notitieboekje van Caleb werden teruggevonden. Zo blijft er nog een stukje van hem aanwezig.

Het is slechts weinigen gegund om met zo een lange albumduur te kunnen blijven boeien maar hier staat werkelijk geen enkele vuller op. Dikke aanrader.