Toen het Zweedse Bloodbath in 1998 werd opgericht, kreeg men al direct de naam superband op zich gekleefd. Dan kon ook moeilijk met namen als Mikael Åkerfeldt (Opeth), Peter Tägtgren (Hypocrisy), Per Eriksson, Anders Nyström en Jonas Renkse (Katatonia). Zelfs superproducer Dan Swanö speelde er nog bij. Hoewel Bloodbath werd opgericht als hobbyproject om zich eens goed uit te leven door rasechte death metal te spelen, kreeg de naam toch al gauw de naam één van de betere bands uit het genre te zijn. Door de jaren heen, verlieten leden de band en kwamen er nieuwe bij. Eén ervan is Nick Holmes (Paradise Lost) die sinds 2014 achter de microfoon staat. Dit jaar vervoegde ook Tomas Åkvik (LIK) de band. Niet dat hij zo nieuw was want hij deed al enkele jaren mee als livegitarist. ‘Survival of the Sickest’ is alweer het vijfde studioalbum van de band. Het grote verschil met voorganger ‘The Arrow of Satan Is Drawn’ is dat de black metal invloeden uit dat album helemaal verdwenen zijn. Voor het nieuwste album, werd vooral gekeken naar Amerikaanse death metal en meer bepaald de legendes uit Florida: Morbid Angel en Death. Je kan er gerust een band als Autopsy ook bij noemen.

Er wordt direct hevig van start gegaan met het waanzinnige ‘Zombie Inferno’. Stevige riffs, snelle leads en beukende drums vormen het muzikale luik. Zanger Nick – die trouwens erg verstaanbaar gromt – laat zijn ziekelijke teksten los over het gevoel dat je hebt wanneer zombies het vlees van je lichaam scheuren. Tussendoor krijg je nog eens een plechtig stukje tekst gesproken op een manier die alleen Nick Holmes kan. Het volgende ‘Putrefying Corpse’ is nog zo een heerlijk stuk death metal dat alles platwalst. Het eerste deel van ‘Dead Parade’ is een puur eerbetoon aan Morbid Angel. Het klinkt een stuk trager maar met een smerige, zompige dreiging die erover heen gaat. Het tweede deel wordt een pak sneller ingespeeld en gaat richting Death uit.

Als je fan bent van onvervalste old school death metal, moet je dit album gewoon in huis halen. Het bevat zowat de beste ingrediënten van wat er ooit op de markt werd gebracht. Een uitzonderlijke prestatie is weggelegd voor de zangpartijen van Nick die heel sterk bezig is. Op enkele nummers zijn er nog wat vocale bijdragen te horen van namen zoals Barney Greenway (Napalm Death), Luc Lemay (Gorguts) en Marc Grewe (Morgoth). Niet dat hun bijdrage van zo groot belang is. Het maakt het eindgeluid juist nog iets leuker.