De eerste langspeler van Bâ’a. Van wie? Van Bâ’a, die ik in 2018 leerde kennen via een split van hen en twee andere Franse bands, Verfallen en Hyrgal. Ik mocht hun eerste wapenfeit, dat destijds uitkwam via Les Acteurs De l’Ombre Productions (wat een oog voor talent daar, want ook Borgne, Cepheide, Paramnesia…op het rooster en voorheen bands als Mare Cognitum, Ultha en Cult Of Erinyes!) reviewen en beloonde het geheel toen met een leuke 80/100.

Bâ’a is als enige van die drie bands overgestapt naar een ander label en wel naar het grotere Osmose. Die overstap doet zich onmiddellijk gevoelen op deze ‘Deus Qui Non Mentitur’, met name dan in het geluid. De productie is veel helderder en daardoor komt de zang veel beter tot zijn recht dan op het opnamedebuut. Vooral tijdens de gesproken stukken is dit een verbetering. Men speelt sfeervolle black metal, maar dan niet zoals je standaard atmospheric black metal band. Het is meer het gevoel dat men overbrengt, dat me dat doet concluderen. De boodschap op het album klinkt niet heel positief en drukt op het gemoed, zonder evenwel echt depressief over te komen. Opgekropte spanningen vinden een uitweg in immense woede-uitbarstingen, waarbij de redelijk verstaanbare Franse teksten als het ware worden uitgespuwd en die spanningen bouwen zich terug op in de tragere, soms hypnotiserende stukken, met subtiel gebruik van keyboards, een mooie rol voor de basgitaar en met veel gevoel gebrachte, bijna clean gezongen teksten.

Ik weet niet of ‘Deus Qui Non Mentitur’ een conceptalbum is, maar de songs vormen samen zo’n geheel dat het lijkt alsof ik naar een volledig verhaal zit te luisteren waarin ik zelf de hoofdrol speel. Na de obligate intro is ‘Titan’ de voorbode voor het tien en een half minuten durende, alles verzwelgende ‘Procession’. Alle puzzelstukken vallen hier in mekaar en eens ik dat door heb, kijk ik ook anders naar het album. En wanneer ik even naar adem lijk te kunnen happen, wordt mijn keel onmiddellijk terug dicht geknepen door  de pletwals ‘Des Profondeurs Je Crie’, om helemaal kreupel achtergelaten te worden door afsluiter ‘Un Bûcher Pour Piédestal’. Alhoewel het drumwerk sterk is op ‘Deus Qui Non Mentitur’, gaat de aandacht toch vooral naar de eens vlijmscherpe, dan weer fijngevoelige gitaarriffs en de van haat vervulde vocalen. De opbouw van de nummers, de onderlinge samenhang en de composities zijn echter de grootste troeven. Een raad die je voor je eigen genot maar beter ter harte neemt: luister alsjeblieft niet naar losse songs, maar pak deze 36 minuten in z’n geheel binnen en laat je meedrijven in deze neerslachtige, doch prachtige historie.