De tijd vliegt! Het is amper vijf jaar geleden dat we voor het eerst hoorden van een nieuwe onderneming tussen Masterplan gitarist Roland Grapow en Emergency Gate bassist Mario Lochert. De line-up werd al snel aangevuld met zanger Urban breed en een fantastische debuutplaat en succes op tour maakte al snel dat deze band, in tegenstelling tot gitarist Roland, een blijvertje werd. De teller staat nu op drie geweldige albums met dito melodische power metal en nu komt daar dus nummer vier bij, ‘Suite 226’.

Die suite is eigenlijk cel 226 in een gekkenhuis, waarin de hoofdpersoon op dit conceptalbum langzaam zijn grip op de werkelijkheid verliest. Met de eerste tonen van ‘Let Me Go’ wordt die sfeer al aardig neergezet, alvorens over te gaan in half narratief zingen van Urban die hiermee in de rol van de psychiater lijkt te kruipen. Met ‘When The Stars Are Right’ wordt de gevangene de ik-persoon en komen we in zijn droomwereld terecht. De muziek is duidelijk progressiever getint dan op ‘Magic’ en dit past het duistere concept erg goed. Met ‘Solitude Etude’ duiken we de Kamelot sferen in en ‘Fate Of All Humanity’ roept de sfeer van het vorige album ‘Magic’ op. Hierna wordt het album wel wat minder interessant, het album krijgt een wat meer rechttoe rechtaan power metal vibe. Nummers als ‘Heaven Shall Burn’ en ‘Way Back Home’ zijn in mijn opinie net iets te simpel voor een band van het kaliber als Serious Black. Misschien een bewuste keuze, om een wat breder publiek aan te spreken? ‘Come Home’ is ook niet de ballad die ‘As Daylight Breaks’ van het gelijknamige debuut is. Wel leuk is dan dat de band voor het eerst een echt epos heeft geschreven. De ruim acht minuten durende titelsong opent met een Egyptisch klinkend introotje en is over zijn geheel lekker afwisselend. De Egyptische sfeer blijft hangen en de stevige stukken worden afgewisseld met soms bijna complete stilte met een subtiele piano en met powerballad-achtige passages. Dit zorgt ervoor dat het album dan toch nog op een fijne wijze wordt afgesloten

‘Suite 226’ is niet het album wat ik had verwacht bij dit interessante concept. Aan de ene kant is het te prijzen dat de verhaallijn niet in de weg staat van de muziek, maar dit is lichtelijk overdreven. Het zware concept en de soms bijna oude Helloween-achtige muzikale eenvoud passen gewoon niet lekker bij elkaar en dat maakt dat dit het eerste Serious Black album is waarbij ik een lichte teleurstelling niet kan onderdrukken. De muzikale kwaliteiten van deze band zijn natuurlijk nog steeds boven elke twijfel verheven, we kunnen slechts hopen dat deze eenvoudiger stijl live wat beter overkomt.