Lost Symphony is een ‘Classic meets Metal’ project van de tweelingbroers Benny en Brian Goodman. De mannen werkten er vijf jaar aan met verschillende solisten. De basis voor de groep muzikanten zijn Benny en Brian zelf, die verantwoordelijk zijn voor productie (Benny) en composities en arrangementen (Brian). De eerste broer speelde bovendien veel partijen zelf in. Als je naar het album luistert begrijp je dat het opnemen ervan even moest duren. De vaste groep muzikanten die op alle tracks te horen zijn, zijn Cory Paza (bas), Kelly Kerliuk (gitaar), Paul Lourenco (drums) en violiste Siobhán Cronin. Ik had nog niet eerder van ze gehoord, maar op het album doen ze prima hun werk. Stel je als geheel echter een klassiek orkest voor met op elke track een andere solist.

Echt interessant wordt het voor de metal liefhebber als je in het CD boekje leest wie de gastmuzikanten zijn op dit ‘Chapter I’ album. Zo is regelmatig het geknor van de basgitaar van Dave Ellefson van Megadeth te horen. Niet dat dat veel opvalt overigens, want een bassist staat nou eenmaal vaak op de achtergrond. Op leadgitaar horen we echter Jeff Loomis (Nevermore), Marty Friedman (Megadeth), Bumblefoot (Sons of Apollo), de inmiddels overleden All that Remains gitarist Oli Herbert (hij was ook nauw betrokken bij het creatieve proces) en zelfs Satchel (Steel Panther). Bumblefoot (Ron Thal is zijn naam) speelt helaas maar op één track mee (de opener ‘Singularity’) waarin hij met Oli Herbert solo’s afwisselt. Thal is wat mij betreft één van de meest onderschatte gitaristen in de heavy metal van dit moment. Wat beide heren in dit nummer laten horen is dan ook technisch geweldig.

Marty Friedman mag in ‘Requiem’ zijn kunsten tonen en doet dat uiteraard met verve. De vingervlugheid van de in Japan woonachtige krullenbol is niet minder geworden. Zoals de titel doet verwachten is het nummer rustig van opzet, in het begin is zelfs alleen een piano en een gitaar te horen. Iets later in het nummer worden echter de registers wel opengetrokken zodat de echte shred liefhebbers behoorlijk aan hun trekken komen. Een verrassende naam tussen deze virtuozen vond ik die van Steel Panther gitarist Satchel die, althans bij mij, niet echt bekend staat om zijn uitmuntende gitaarspel. Leuk daarom om te horen dat de man, die ook maar gewoon Russel Parrish heet, als een soort Yngwie kloon te horen freaken in ‘Cotard Delusion’.

Als je de plaat in brokjes verdeeld en bijvoorbeeld twee tracks per keer afspeelt, is dit album best te behappen. Als geheel vind ik het zelf een klassiek (!) voorbeeld van ‘too many notes’: overdaad schaadt in dat kader. Dat klassiek en heavy metal prima met elkaar kunnen blenden weten we al sinds het eerste album van Yngwie Malmsteen’s Rising Force. Trans-Siberian Orchestra doet het ook al jaren en is daarmee verschrikkelijk succesvol in Amerika. Dichter bij huis mixen ook bands als Nightwish klassieke muziek in hun harde rock. De muziek op ‘Chapter I’ is echter geheel instrumentaal. De rol van de zang wordt in de meeste gevallen door de leadgitaristen opgevuld zodat je een groot gedeelte van de tijd naar snelle gitaarsolo’s zit te luisteren. Dat is natuurlijk prima, maar mijn hersenen houden dat niet langer dan een kwartier vol. Aan de andere kant is het ook wel lekker om een album in huis te hebben dat je op zondagochtend op kunt zetten zonder dat de huiskamer meteen leegloopt.

Later dit jaar verschijnt er ook nog een ‘Chapter II’ en een EP van Lost Symphony dus als liefhebber van klassieke muziek vol gitaarolo’s kom je wel aan je trekken in 2020. Voor wat betreft de score, heel lastig. Het liefst geen ik geen punten,maar met een mes op mijn keel zou ik 75 punten uitdelen.