Duizenden metalheads baanden zich die snikhete dag in goede zin een weg richting de Turbinenhalle, en zij wisten de warmte ook niet buiten te houden. Eenmaal in de zaal aangekomen droop het zweet een ieder van het hoofd af, en er was nog geen band begonnen. Het voorprogramma die avond was in handen van het Duitse/Tsjechische Induction, een power metal groep met in de gelederen onder andere Tim Hansen. Deze jongeman is niet geheel ontoevallig de zoon van Kai Hansen, zanger/gitarist van Helloween en Gamma Ray. Het mag dus ook geen wonder heten dat deze heren sneller door de rangen zijn heengegroeid dan de gemiddelde band in het genre, en deze afgeladen Turbinenhalle enthousiasmeren is ze dan ook maar matig gelukt. De vrij standaard power metal die Induction speelt is in Duitsland mateloos populair, maar dat is wel bij een ander publiek dan vanavond op Savatage is afgekomen. In mijn ogen diskwalificeert de band zich bij nummer drie door een cover van ‘The Final Countdown’ te spelen. Als je dit nummer speelt moet je toch op zijn minst een toetsenist op het podium hebben staan. Hoewel Induction hier een enorm publiek had kunnen overtuigen, vrees ik dat er net zoveel fans van de band naar binnen zijn gelopen als later die avond naar buiten.

Een klein half uurtje ombouwtijd volgt en langzaam maar zeker wordt het duidelijk welke band hier op het podium komt te staan. De naam Savatage verschijnt op basdrumvellen we zien hier en daar al wat bekende gezichten over het podium lopen. Als dan rond kwart over negen de lichten uitgaan en het lichtscherm de iconische met rozen overgroeide gitaat laat zien, stijgt een luider gejuich op dan in die bloedhete zaal menselijk gezien mogelijk had moeten zijn. Als intro is ‘The Ocean’ gekozen met een stuk ‘City Beneath The Surface’. Wanneer de band dan definitief het optreden aftrapt met het toepasselijke ‘Welcome’, komt er een gigantische ontlading vrij in de zaal. Het is alsof na twintig jaar afwezigheid het publiek tot dat laatste moment niet durfde te geloven dat Savatage daar echt was. Maar daar zijn ze, en pakken direct door met ‘Jesus Saves’ en ‘Sirens’. En eigenlijk is mijn rol vanaf dit moment uitgespeeld, want de juiste woorden voor dit evenement zijn nog niet uitgevonden.

Woorden kunnen niet omschrijven wat er die avond in Oberhaussen gebeurde. Woorden kunnen niet omschrijven hoe de energie in de zaal was, hoe enorm de band stond te genieten van deze response. Woorden kunnen niet omschrijven hoe een twee uur durend concert kon verworden tot een achtbaan van emoties, hoe tranen zich vermengden met zweet en hoe een publiek van duizenden mensen zich als één entiteit voelde. Via de eerder genoemde klassiekers kwamen we in een deel van de setlist waar voornamelijk de albums ‘Dead Winter Dead’ en ‘The Wake Of Magellan’ centraal stonden. Deze twee platen samen vormden ongeveer de helft van de best gewaagde setlist en dat betekent dat ook minder bekende stukken van die werkjes als ‘This is the Time (1990), ‘Another Way’ en zelfs het instrumentale ‘Mozart and Madness’ gespeeld konden worden. Ook ‘Starlight’ werd gespeeld, waarna werd afgesloten met een stukje ‘I Am’ waar Chris Caffery zijn op Jon Oliva gelijkende vocalen liet horen. Allemaal al fantastisch, maar het zijn natuurljik de grote hits waar het publiek op zit te wachten en we worden niet teleurgesteld. In de categorie counterpart vocalen wordt ‘The Wake Of Magellan’ al vroeg gespeeld, maar uiteraard krijgen we later ook nog de volledige versie van het ongelofelijke ‘Chance’. Na ‘The Hourglass’ kruipt het optreden richting de afsluiting, want met twee tonen op de piano weet het publiek genoeg: ‘Gutter Ballet’. Tijdens de refreintjes is de band soms nauwelijks meer boven het totaal uitzinnige publiek uit te horen, een publiek wat een bovenmenselijke inspanning laat zien met de bloedkokende temperatuur in de zaal. ‘Edge of Thorns’ volgt, en uiteraard wordt ook deze woord voor woord meegezongen. Wanneer zanger Zak Stevens een bericht van “mountain king” Jon Oliva aankondigt, krijgen we Jon te zien in zijn studio achter zijn vleugel. Op het moment dat hij voor ons ‘Believe’ inzet, breekt het publiek collectief en komen de tranen, en ja ook bij mij. De band valt in het tweede deel van het nummer in en speelt zo een “hybride” versie van ‘Believe’. Het applaus wat volgde hield minutenlang aan en de band besloot uiteindelijk ‘Taunting Cobras’ toch maar in te zetten waarop de energie in de zaal weer omklapte. Met ‘Hall Of The Mountain King’ leek het concert tot een einde te zijn gekomen, maar we krijgen nog een toegift in de vorm van ‘Power Of The Night’.

Ik heb in twintig jaar concertbezoek staan headbangen op de vetste gitaarloopjes, gehuild met de mooiste ballads, met open bek staan kijken naar de meest virtuoze musici, mezelf compleet laten gaan op de dikste thrash en meegegild met de beste power metal castraatzangers, maar dit? Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Savatage heeft vanavond keihard bewezen dat ze een van de beste metalbands uit de hele geschiedenis van het genre waren en ook nog steeds zijn. Mijn vurige wens voor 2026 is dat het hier niet bij blijft. Laat deze muzikale goden alsjeblieft terugkomen, liefst met een nieuw album voor het eerst in 25 jaar en hopelijk ook weer met Jon Oliva aan het roer. Niet alleen hét concert van het jaar, maar hét concert van mijn leven!