Liefhebbers van de underground kunnen Xasthur mogelijk kennen als depressieve black metal entiteit, actief sinds 1995. Dit eenmansproject van zanger/multi-instrumentalist Scott Conner (toen nog Malefic als pseudoniem) bracht vanaf toen heel wat schijfjes uit. In 2010 hield Connor black metal voor bekeken en besloot hij het roer om te gooien. Voortaan werd zijn grote werkethiek geventileerd in het akoestische dark folk project Nocturnal Poisoning. In 2015 opteerde Scott toch maar om terug onder de naam Xasthur platen uit te brengen, maar de dagen van black metal zijn definitief voorbij.

‘Victims Of The Times’ is een merkwaardig album dat maar liefst 22 songs bevat. Toegegeven, sommigen daarvan zijn slechts fragmentarische mijmeringen van korte duur, maar allen illustreren ze dat depressieve gevoelens en een gedesillusioneerde kijk op de Amerikaanse maatschappij de bron van inspiratie is voor zijn huidig werk. Deze muziek werd her en der opgenomen terwijl Scott het verloederde vaderland doorkuiste. Terwijl hij aan ‘Victims Of The Times’ bezig was, verloor hij immers zijn woonst. Op die manier raakte hij gewend aan het schrijven van muziek en teksten in elke situatie, op elke plek. De hele aanpak doet me nog het meest denken aan de huidige kaskraker ‘Nomadland’, een film die de schrijnende toestand voor heel veel gewone mensen in de VS aanklaagt.

Scott Conner ontpopt zich hier als een singer-songwriter met een doorleefde, warme stem die zichzelf begeleidt op akoestische gitaar en piano. Het resulteert in een introspectief, maar rauw album dat echter ook zijn beperkingen heeft en daarom wel integer en eerlijk overkomt, maar weinig afwisseling biedt tijdens de lange speelduur. De intense teksten sublimeren enigszins de eentonigheid, maar Bob Dylan blijft Conner’s grote voorbeeld en die stijl ligt uiteraard mijlenver verwijderd van zijn oorspronkelijk werk. Op zich is daar geen bezwaar tegen, maar we kunnen ‘Victims Of The Times’ wel enkel aanraden aan fans van Townes van Zandt, Americana en Bob Dylan.