Er is zoveel aan Vvlva en hun tweede album ‘Silhouettes’ dat het makkelijk maakt om band en plaat met de grond gelijk te maken. De malle bandnaam, de compleet over the top en al minstens veertig jaar volstrekt verouderde orgeltjes, de geknepen zang waarbij steeds een vaag Duits accent hoorbaar is, de sword & sorcery songteksten… het zijn allemaal inkoppertjes.

Vreemd genoeg, ook al is er geen woord Spaans bij, lukt dat echter niet. Ja, het is ouderwets en campy, maar het is ook gewoon leuk. De orgelfills en solo’s, ingespeeld door de onechte zoon (of de reïncarnatie, wie zal het zeggen) van Jon Lord, zijn catchy as hell en de producer had groot gelijk toen hij besloot alles, maar dan ook echt alles op ‘Silhouettes’ om het orgel heen te bouwen. En ja, de tekst van ‘Tales Told by a Gray Man’ is tenenkrommende Tolkien-kitsch maar de koortjes in dat nummer zijn dan weer geweldig en doen je spontaan alle onzin over heroïsche ridders op hun strijdrossen vergeten. De kracht van Vvlva zit hem in de combinatie van klassieke hardrock en psychedelische progrock. De vergelijking met Deep Purple ligt natuurlijk voor de hand, al heeft de warme zweverigheid van het geheel ook best veel weg van de vroege Genesis (ten tijde van Nursery Cryme) en Camel.

Wanneer Vvlva bij ‘Gomorrah’, het vierde nummer van het album, een van zijn zwaktes heel slim weet om te zetten in een sterkte – namelijk door in het Duits te zingen – is het pleit beslecht. Alle camp ten spijt is dit gewoon een verrassend aardig album. Persoonlijk zou ik zeggen, doe het volgende album alsjeblieft helemaal in het Duits en je hebt een aardige tegenhanger van Die Wilde Jagd. Twee bands die beiden teruggrijpen naar de vroege jaren zeventig, naar de gloriedagen van de Krautrock zo je wilt, maar in een compleet andere wereld uitkomen. Of fans van Die Wilde Jagd nu zo wild worden van Vvlva is niet direct gezegd, net als niet zeker is of Vvlva fans vol van Die Wilde Jagd zullen zijn. Daarvoor is Krautrock te veel een nietszeggend containerbegrip.

‘Silhouettes’ vraagt wat gewenning. De subtiele pracht van het album openbaarde zich bij mij pas na vier keer luisteren. Of de gemiddelde luisteraar dat geduld kan opbrengen is niet zeker. Perfect is het album van dit stel Duitse retrorockers zeker niet. Het bevatten pieken, zoals het lekker doorpakkende ‘Hobos’ en dalen, bijvoorbeeld het veel te lange slotnummer ‘Dance of the Heathens’ dat lange tijd doelloos rondzwalkt voordat de band eindelijk het gaspedaal weet te vinden. Het is ze vergeven na een album dat van “oubollig” een geuzennaam maakt.