Het progressieve metal kwintet Voyager is niet enkel apart door hun afkomst uit Australië, maar ook hun sound is altijd bijzonder moeilijk onder één genre te categoriseren geweest. Vanaf het eerste album ‘Element V’ was dit een mix van progressieve onderlegdheid, charmante zang van toetsenist Daniel Estrin die zo gelikt leek dat hij menig vrouwenhart sneller kon doen slaan, poppy refreinen en luchthartige toetsen. Dit alles terwijl beenharde riffs en dominante baspartijen toch een metalen fundament aan de composities geeft.

Nu, zestien jaar na dat debuut, is alleen Daniel Estrin nog over van de oorspronkelijke bezetting en is de band eindelijk getekend door een groot label (Season of Mist) om hun zevende album ‘Colours In The Sun’ uit te brengen. Speelse keyboards geven aanstekelijke songs als ‘Colours’ en de single ‘Brightstar’ meteen een opgewekt karakter. Groovende, zware gitaren hebben zelfs een nu metal sound, maar ook het gitaarwerk van Simone Dow is zoals steeds erg fraai. ‘Saccharin Dream’ is wat progressiever van aard en daarin komt dat goed tot uiting. In ‘Entropy’ levert Einar Solberg van Leprous een arty-farty aanvoelende zangbijdrage en die Noren zijn van dezelfde generatie. Na het korte, beschouwende ‘Now Or Never’ klinkt ‘Sign Of The Times’ erg vlot en wordt ‘Water Over The Bridge’ gedomineerd door beenharde riffs en dissonante toetsen. Dit is muziek van en voor hipsters intussen, zo lijkt het, maar Voyager blijft een speciale charme hebben waar we nog steeds erg van kunnen genieten. En dat komt door hun eigenwijze mix van pop/prog/power/rock/metal.