De power metal formatie Victorius uit het Saksenland was een band die onder de vlag van Massacre records een aantal heel degelijke power metal releases op de naam had weten te zetten. ‘Dreamchaser’ en ‘The Awakening’ waren voorbeelden van hoe power metal hoort te klinken, ware cultklassiekers in het genre. Het nieuwe contract werd echter getekend bij Napalm, een label wat heel veel uitstekende artiesten onder de hoede heeft, laten we dat voorop stellen. Het is echter ook een label dat de opmerkelijke gave heeft om talentvolle bands die hun muzikale hart volgen om te buigen naar volgzame clubjes die precies spelen wat op dat moment in de mode is. In het power metal wereldje is mede door populaire bands als Gloryhammer en Twilight Force de comedy power metal erg booming. Moet jij nou eens raden wat Victorius tegenwoordig speelt…

Victorius is dus verworden tot een soort Gloryhammer, wat met een albumtitel als deze ook geen lastige gok was. Nouja, leuk voor Gloryhammer fans toch? Als ze dat niveau zouden halen wel ja. Helaas lukte ze dat op hun vorige ruimteninja-epos niet en dit album lijkt eenzelfde lot beschoren. Als na het verplichte intro het album aftrapt met ‘Victorious Dinogods’ weet je eigenlijk al precies hoe de rest van het album gaat klinken. Vlak, voorspelbaar en in plaats van komisch is het gewoon kinderachtig. Alle nummers duren braaf tussen de drie en vijf minuten en hebben dezelfde opbouw. Rappe basdrums, eentonige rifjes, een vettige keyboardsaus, en een breakdown of gesproken tekst voor een solo. De enige variatie vinden we in de teksten: gaan ze over toverdinosaurussen of over toverninja’s? Ook de stukken bij de videoclips, ‘Dino’s And Dragons’ en het allitererende ‘Mighty Magic Mammoth’ komen niet boven deze matigheid uit, hoewel ik trouwens om de clipjes best een keer moest grinniken. Enige echte uitspringer op het album is ‘Katana Kingdom Rising’, een opzwepend mid-tempo stuk wat wel wat van Hammerfall wegheeft en ook het oude Victorius gevoel van de Massacre albums weer even oproept.

Alles bij elkaar is dit album een oefening in eentonigheid. De eindstreep halen met de ogen open is zelfs met nog geen drie kwartier speeltijd een behoorlijke uitdaging, en dat kan toch niet de bedoeling zijn van een metal album. Als de ogen dan uiteindelijk toch dichtgevallen zijn droom ik met enige weemoed over de tijden dat ik meegevoerd kon worden op Victorius albums als Dreamchaser.