In 1983, toen dit derde Tank studio-album op de markt gebracht werd, was ik aanvankelijk niet erg onder de indruk van hetgeen men op deze plaat liet horen. Op de eerste twee platen ‘Filth Hounds Of Hades’ (uit maart 1982) en ‘Power Of The Hunter’ (uit augustus 1982) klonk men namelijk veel rauwer en waren de Motörhead- en punk-invloeden nog in overdaad aanwezig. De rauwe sound van dit Engelse trio was juist hetgeen ik zo kon waarderen en ‘This Means War’ liet een veel gepolijster geluid horen. Men had in Mick Tucker een extra gitarist binnengehaald, die er voor zorgde dat alles veel gestructureerder ging klinken en er waren zelfs keyboards gebruikt op een paar nummers…jakkes! Noem het jeugdige onbezonnenheid of zoiets, want in de loop der jaren is dit ‘This Means War’ album uitgegroeid tot mijn favoriete Tank-album. Het ruwe randje mocht dan inderdaad wat verdwenen zijn, maar de composities waren gewoonweg een stuk beter uitgewerkt en volwassener dan hetgeen men op de eerste twee platen liet horen. Tank klonk nog steeds bere-heavy, alleen anders. Natuurlijk zorgde brulboei Algy Ward er voor dat de band nog altijd uit duizenden te herkennen was, maar als je de zang weg zou laten, was het wellicht toch wat lastiger om Tank meteen te identificeren.

Het toevoegen van Mick Tucker is mijns inziens echter een gouden zet geweest, want hij injecteerde de band met een dosis muzikaliteit zonder het heavy karakter uit het oog te verliezen. De zeven nummers die op de oorspronkelijke uitgave aanwezig waren blinken uit door een een gedegen structuur, frisse riffs en prima uitgewerkte solo’s. Het mag dan allemaal wat minder spontaan klinken als het materiaal wat op de eerste twee platen te horen was, maar uiteindelijk is het de kwaliteit van de composities die de kwaliteit van een album bepaald. En aan goede nummers is er op ‘This Means War’ zeker geen gebrek, want anno 2022 staan songs zoals ‘Just Like Something From Hell’, ‘This Means War’ en ‘Laughing In The Face Of Death’ nog steeds als een huis. Op deze heruitgave heeft men de twee nummers ‘The Man That Never Was’ en ‘Whichcatchewedmycuckoo’van de B-kant van de single ‘Echoes Of A Distant Battle’ toegevoegd, wat zeker een toegevoegde waarde levert daar velen onbekend zullen zijn met deze tracks. Mocht je het origineel nog niet in je collectie hebben, dan zou ik je zeker aanraden om deze heruitgave eens te overwegen, want elke heavy metal fan maar zeker de New Wave Of British Heavy metal liefhebbers zullen dit ongetwijfeld op waarde weten te schatten. Een zeer geslaagde re-release wat mij betreft!