Het is opvallend hoeveel puike pagan/black metal bands hun oorsprong vinden in de Duitse deelstaat Thüringen. Het relatief lage bevolkingscijfer en de aanwezigheid van uitgestrekte wouden, glooiende heuvels en kronkelende rivieren inspireerde menig metalhead om zich te verdiepen in mythologie. Zo ook de jongens van Surturs Lohe, waarvan bandleider/gitarist Ragnfalt deze aanpak al sinds 1996 hanteert. In eigen land kan Surturs Lohe van oudsher terecht op festivals die zich op pagan metal focussen. In onze contreien kan men nog wel wat ondersteuning gebruiken en dat doen we bij deze nu het vijfde studioalbum ‘Wielandstahl’ werd uitgebracht door Einheit Produktionen.

Doorheen de jaren hebben leden van aanverwante bands als Menhir, Fimbulvet, XIV Dark Centuries, Odroerir en ja, zelfs van Empyrium wel eens (tijdelijk) deel uitgemaakt van Surturs Lohe. Dit album werd trouwens geproduceerd door Markus Stock (Empyrium) en de band heeft al duidelijk gemaakt dat dit in de toekomst voor herhaling vatbaar is. Nog steeds is elk Surturs Lohe album een stoer heidens avontuur dat steeds beter wordt.

Ditmaal heeft men de Wieland saga uit de Noordse mythologie als concept gekozen. We zitten al meteen goed met de stoere riffs van ‘Sohn Von Glut Und Stahl’ dat uitbarst met stoere riffs, weemoedige cleane zang als introductie aanvoert en sierlijk gitaarwerk dat doet watertanden. Dit wordt genieten als je van een heidense sfeer houdt! ‘Mimes Reigen’ steekt een tandje bij qua snel- en ruwheid, want zanger Heidenherz overdondert ons na een woeste schreeuw met zijn zwartgeblakerde knekelzang (altijd in het Duits, of wat dacht je?). Een hoge vrouwenstem fladdert er doorheen en dat is Alraun die ook nog fluit speelt, zoals we aan het einde van deze song al horen. Maar eerst melden we dat deze song na twee minuten een geslaagde vertraging inbouwt en even later een fraai akoestisch fragment. Klassieke muziek doet haar intrede in ‘Die Schwanenballade’ waarin enkel hoge sopraanzang en koor. Vervolgens komen de kroonjuwelen. Ten eerste de zeven minuten durende titelsong die prachtig wordt opgebouwd met akoestische gitaren die weldra een folkloristisch timbre krijgen, daarna neemt de ruwe zang het over. Knappe wisselwerking tussen extreme zang en cleane samenzang hier, terwijl de solo’s van de heren ook alweer oorstrelend zijn. De productie is adembenemend goed, luister maar eens hoe helder en bijna sereen het ingetogen ‘Von Albischer Hand’ klinkt! Weemoed staat hier voorop, met gesproken en gefluisterde passages die warempel aan Empyrium doen denken.

Dit album heeft de juiste balans tussen de hartverwarmende sfeer aan een kampvuur met mede enerzijds en het glorieuze en woeste van het strijdtoneel anderzijds. Vandaar dat ‘Nidungs Reich’ en ‘Der Lahmende Schmid’ er een flinke lap op geven (maar eens te meer met enkele welgesmaakte nuances als een fluitsolo en een gesproken stuk). Dit is pagan metal die wel melodieus is, maar nooit vervalt in luchtig feestgedruis. De band zoekt het liever in fraai neoklassiek gitaarspel met solo’s, die zijn dan ook om duimen en vingers af te likken en doen aan Menhir denken. Na de tweede single ‘Kelche Von Gold’ is het acht minuten durende ‘Nur Ein Vogel’ dan ook de apotheose van dit alles, met zowel plechtige heldere samenzang als enige furie, maar vooral heel beklijvend. Surturs Lohe heeft een topalbum in het pagan metal genre gemaakt en verdient onze volle aandacht!