Voor de echte progressive metal kenner is Soul Secret wellicht geen hele onbekende naam meer, toch is het een band die al zestien jaar aan de weg timmert maar waarvan succes toch wel een beetje uitblijft. De Italianen hebben inmiddels vier albums uitgebracht, waarvan de laatste ‘Babel’ drie jaar geleden uitkwam. Het vijfde en nieuwe album kwam afgelopen maand uit onder de naam ‘Blue Light Cage’.

De muziek van de Italiaanse groep doet denken aan bands als Dream Theater, Circus Maximus en Haken, zonder echt te klinken als een kopie daarvan. Het is technisch ook minder complex wat de mannen doen en er lijkt meer aandacht te zijn besteed aan de melodie en de algemene sfeer, in plaats van mega indrukwekkende technische passages te spelen. Dat maakt de muziek net wat toegankelijker voor mensen die liever naar wat minder gecompliceerde metal luisteren. Toch zijn er genoeg lastige ritmes en coole gitaarpartijen om de liefhebbers van het meer technische werk tevreden te houden. De muzikanten hebben in ieder geval de kwaliteiten om dit soort muziek te spelen, instrumentaal staat het echt als een huis, en ook de productie klinkt prima. Op ‘The Ghost Syndicate’ heeft de band zelfs Derek Sherinian (Sons Of Apollo) bereid gevonden om een solo in te spelen! Toch is niet alles koek en ei, zo vind ik het stemgeluid van zanger Lino Di Pietrantonio, simpel gezegd, erg onaangenaam klinken. Zijn hoge, geknepen, stem gaat bij mij door merg en been, wat het voor mij lastig maakte om lang naar de muziek te luisteren. Niet omdat hij mega vals zingt, in feite is alles gewoon zuiver, maar omdat hij geen mooi stemgeluid heeft. Daarnaast heeft hij, zoals bijna iedere Italiaanse zanger, een accent en articuleert hij de woorden niet goed, waardoor ik in feite geen idee heb waar hij over aan het zingen is.

Instrumentaal gezien maakt Soul Secret muziek die goed en interessant genoeg is om een grote publiek te bereiken. Maar helaas hebben ze te maken met een zanger die simpelweg dat niveau niet haalt. Dat is zeker geen schande, en ik zeg ook zeker niet dat ze een andere zanger moeten gaan zoeken, maar als ze écht willen doorbreken dan wordt het een lastig verhaal. Nou zijn er mensen die prima naar muziek kunnen luisteren waarvan de zang niet fantastisch is, hen zou ik het zeker adviseren om ‘Blue Light Cage’ een keer op te zetten. Ik verwacht echter niet dat de kritische prog-liefhebber van dit album gaat genieten.