Possessed Steel is een Canadese Heavy Metal band die met ‘Aedris’ haar eerste volledige album uitbrengt na de EP’s ‘Possessed Steel’ (2014) en ‘Order of the Moon’ (2017). Als je door de bandnaam denkt met een black metal band te maken te hebben, kom je bedrogen uit. Possessed Steel maakt heavy metal met de wortels diep in de jaren tachtig. De nummers op dit conceptalbum komen daardoor hier en daar wat oubollig over, niet in de laatste plaats door de wat matte productie.

Zoals het hoort op een conceptalbum opent de plaat met een rustig intro, ‘The Dreamer’ is niets minder dan een korte pianoriedel. Echt uit de startblokken schiet de band pas met het midtempo ‘Spellblade’, dat wat mij betreft niet echt een visitekaartje is voor de groep. Het nummer is wat saai, er gebeurt niet zoveel spannends. Het nummer kabbelt wat voort in hetzelfde tempo. Niet echt een geweldige opener. Gelukkig gaat het niveau naarmate het album vordert wel omhoog. Nog niet met ‘Forest Of The Dead’, een akoestisch niemendalletje, maar met ‘Keeper Of The Woods’ gaat het langzaam de goede kant op. Bassist Donald Bachinski laat zijn vier snaren lekker klapperen zoals eigenlijk alleen Steve Harris dat kan. Het nummer loopt wat vlotter maar de zangpartijen van gitarist Talon Sullivan blijven wat eentonig. We horen echter ook wat grunts waardoor de zangpartijen toch wat afwisselend klinken. De tweede helft van het album is qua songmateriaal een heel stuk beter dan de eerste. Op ‘Assault Of The Twilight Keep’ horen we een potje vette speed metal (drummer Chris Collins verslikt zich wel in zijn dubbele bass pedaal) en ‘Bogs Of Agathorn’ en ‘Skeleton King’ (7:19) zijn gewoon twee epische, goed opgebouwde tracks. Afsluiter ‘Nobunaga’ is een prima track, maar gaat als een nachtkaarsje uit. Dat is, zeker bij een conceptalbum, jammer. Zo’n plaat moet afsluiten met een enorme knal, een apotheose van geluid waarin je nog wat melodietjes terug hoort die eerder in het verhaal van de plaat zijn gebruikt. Om het verhaal over de held ‘Aedris’ luister bij te zetten is er op het album gebruik gemaakt van een aantal geluidseffecten die soms wat knullig overkomen. Zo horen we vogels, zwaarden, bosgeluiden en galopperende paarden. Vooral bij die laatste krijg ik visioenen uit de film ‘Monty Python And The Holy Grail’. En iets zegt me dat dit niet het effect was wat de band bij het bedenken ervan beoogde….

‘Aedris’ is een dappere poging om een conceptalbum te maken met een verhaal met kop en staart. Possessed Steel is daar niet helemaal in geslaagd. Hou je echter van eighties metal èn van conceptplaten, gun deze sympathieke Canadezen dan toch een luisterbeurt.