Sinds de EP ‘Putrefactive Infestation’ uit 2011 volg ik Necrowretch op de voet. De Franse band bestaat sinds 2008 en speelde in het begin death metal met een agressieve inslag die aan het Zweedse Merciless refereerde. De band ontwikkelde zich verder en op het tweede album ‘With Serpents Scourge’ (2015) hoorde je een verschuiving naar bands als Dissection en Marduk. Een lijn die doorgetrokken werd op ‘Satanic Slavery’ uit 2017.

Die kruisbestuiving van invloeden (Merciless, Marduk, Dissection) is ook op dit nieuwe album duidelijk aanwezig. Maar je kunt ook horen dat er geen stagnatie is opgetreden. Dit drietal voelt zich volledig in zijn element en durft ook nieuwe elementen toe te voegen. Die vallen overigens alleen op in de details, want op de keper genomen is dit gewoon keihard knallen. Hoewel, een track als ‘Codex Obscuritas’ waarin er wat gas wordt teruggenomen, levert wel een goede adempauze op. Over de opbouw van het album is dus goed nagedacht en dat bewijst ook maar weer eens dat je albums als geheel moet beluisteren en beoordelen. Het draait niet om losse tracks maar om de hele presentatie.

De presentatie is bij Necrowretch weer prima verzorgd. Het artwork is prachtig en valt op binnen de dertien in een dozijn hoezen die je doorgaans langs ziet komen. Ook is het album geluidstechnisch wat mij betreft helemaal gelukt. Aan een clean geluid hebben we een broertje dood bij deze stijl, maar je wilt wel optimaal genieten van de muziek. Door met Phorgath van Emptiness ins zijn Blackout Studio te Brussel op te nemen, zijn we verzekerd van een machtig geluidsorgasme. Necrowretch wint misschien niet de originaliteitsprijs, maar ze weten prima hoe je een fucking vet death/black album moet afleveren. Daal af naar de hel waar Necrowretch de soundtrack verzorgt.