Van gitaarlegende Michael Schenker ligt binnenkort het nieuwe album ‘Immortal’ in de platenwinkels, een 50-jarig jubileum album nog wel. In het verslag van de luistersessie en in het interview dat ik met de meester mocht doen lees je alles over de achtergronden bij de totstandkoming van deze plaat. Vandaar dat ik me in deze review helemaal op het muzikaal gebodene kan richten.

Hoewel het album weer onder de naam Michael Schenker Group wordt uitgebracht heeft Michael er toch voor gekozen om met een aantal zangers te werken zoals hij dat al deed bij Michael Schenker Fest. Het zijn wel andere zangers: de belangrijkste zijn Ralf Scheepers (Primal Fear), Ronnie ‘daar zijn we weer’ Romero, Joe Lynn Turner en ook (producent) Michael Voss. Je zou denken dat e.e.a. de continuïteit van het album niet ten goede zou komen maar niets is minder waar. De stemmen van de zangers liggen redelijk dicht bij elkaar (Voss uitgezonderd) waardoor je zelfs af en toe moet gissen naar welke brulboei je aan het luisteren bent.

Muzikaal zit album consistent in elkaar. Geopend wordt met de eerste single ‘Drilled to Kill’ en dat is meteen de beste track die Schenker in de afgelopen tien jaar uitbracht. Wat een power, wat een productie, wat een riffs! De track wordt verder opgeleukt door een duel tussen leadgitaar (Schenker uiteraard) en een hele vette (Hammond-)toetsenpartij (Derek Sherinian). Zo ‘begeistert’ hoorden we het Duitse snarenwonder de laatste jaren niet musiceren. De perfecte openingstrack voor dit album. ‘Don’t Die On Me Now’ houdt hetzelfde hoge niveau en heeft een swingend opgebouwde slaggitaarriff zoals alleen Schenker ze kan schrijven. Het relaxte sfeertje in deze midtempo track brengt me terug naar ‘Assault Attack’ uit 1982. Het refrein komt me evenwel ietwat zeikerig over. Aan ‘Knights Of The Dead’ is goed te horen hoe goed de stem van Ronnie Romero bij de muziek van Schenker past. Lekker agressief gezongen, hier en daar met de schuurpapieren strot de randjes opzoekend.

De producer van het album, Michael Voss, mocht het door hemzelf geschreven (de tekst dan) ‘After The Rain’ zingen, een powerballad zoals een powerballad moet klinken. Ondanks de, ook in deze track, fenomenale gitaarsolo kan het nummer me minder boeien. Ik ben zelf ook niet zo’n hele grote fan van de stem van Voss. Als producent echter heeft hij zijn werk meer dan goed gedaan. Het geluid van ‘Immortal’ staat als een huis. Naast (uiteraard) de gitaren is er een hoofdrol weggelegd voor de drums, die op dit album zijn ingespeeld door oudgedienden Bodo Schopf en Simon Philips maar ook door houthakker eerste klas Brian Tichy. ‘Sail The Darkness’ en ‘The Queen Of Thorns And Roses’ zijn beide iets rustiger en in dat opzicht commerciëler of radiovriendelijker te noemen. Het siert Schenker dat hij ‘Drilled To Kill’ als eerste single heeft uitgebracht en niet één van deze twee nummers. ‘Come On Over’ doet juist weer denken aan de gloriedagen van MSG. Het nummer is gebouwd op een zeer typische gitaarriff die je als kenner direct herkent als een Schenker signatuur.

Het lekkerste op deze plaat is voor het laatst bewaard. De remake van de Scorpions track ‘In Search Of The Peace Of Mind’, het eerste nummer dat Michael ooit schreef, is een epische track (gebleven), maar wel helemaal naar 2021 gehaald. Vooral de apotheose van het nummer is prachtig van opbouw en houdt elke seconde ervan je aandacht vast. Doogie White en Gary Barden mogen een potje meebrullen. En horen we daar toch ook Robin McAuley niet even? Een geweldige afsluiter dat voor mij, naast de opener, het hoogtepunt is van Schenker’s jubileumalbum. Voor het schitterende artwork tekende overigens opnieuw Zsofia Dankova. Kreeg het vorige Michael Schenker Fest album ‘Resurrection’ (2019) van mij nog een magere voldoende, met ‘Immortal’ slaat Schenker keihard terug. Hij kan het nog steeds!