Eind vorig jaar bracht rockformatie Meltdown Yellow hun derde album uit, en dat verscheen afgelopen week nog eens op mijn deurmat. Recht toe, recht aan rockalbums zijn niet altijd makkelijk te beoordelen omdat het, naar mijn gehoor tenminste, vaak veelal hetzelfde klinkt. Er moet dus iets zijn waarmee zo’n band zich apart zet van de dertien in een dozijn.

Meltdown Yellow doet dat gelukkig. Als je van stadionrock houdt zul je je makkelijk kunnen vinden in de acht nummers die ‘Secret’ rijk is. Naast dat ze eerlijke hardrock spelen gebeurt er nog het één en ander, en dat heeft voornamelijk met de gitaar te maken. De band slaagt er in interessante melodieën neer te zetten, die makkelijk blijven hangen, maar stoer genoeg zijn om niet op de standaard radiozenders te verschijnen. Er zitten een hoop frisse gitaarsolo’s in en de stem van Paul Leary is helder en fijn om naar te luisteren. Met tijden doet het me denken aan de krachtige vocalen van Peter Goalby, die bij Uriah Heep zat in hun wellicht meest popperige fase. Leary’s strotgeluiden passen dan ook helemaal prima bij dit soort rock.

‘Secret’ is een lekkere plaat, met in de nummers onderling genoeg variatie om interessant te blijven. Verwacht echter niet dat dit de volgende Bon Jovi of Bush is, daarvoor is de muziek, ondanks het mooie gitaarspel, toch nog net iets te tam.