Nog geen uur rijden verwijdert van de Nederlandse grens met Duitsland ligt het plaatsje Gelsenkirchen, de thuisbasis van de band InVertigo. De mannen zijn al sinds 2001 muziek aan het maken en hebben in die tijd twee albums uitgebracht, ‘Next Stop Vertigo’ in 2010 en ‘Veritas’ in 2012, maar na het laatste werk stond de band even stil. Na zeven jaar zonder activiteit, op een incidenteel optreden na, werd het weer tijd voor nieuwe muziek, maar met meer volwassenheid dan daarvoor. Zodoende werd in de staart van het vorige jaar het nieuwe album ‘InMotion’ uitgebracht.

De band beschrijft hun muziek als een combinatie tussen oorwurmen en ingewikkelde partijen, waarbij geïnspireerd door bands zoals Genesis, Yes en Spock’s Beard, zonder direct te lijken op een van deze groepen. Eigenlijk vind ik dat wel een prima omschrijving, als je de genoemde bands samenvoegt dan krijg je iets wat lijkt op InVertigo. En dat klinkt niet verkeerd, hetgeen voornamelijk te danken is aan de interessante composities en uitstekende instrumentale partijen die op het album te vinden zijn. De liedjes zijn relatief lang, gemiddeld zo’n zeven minuten per track, maar vervelen niet snel. De nadruk ligt dan ook op interessante partijen en niet op technische vaardigheden. Aan de basis van de liedjes staan uitstekende gitaarpartijen en sferische toetsen, maar ook de basgitaren zijn erg smaakvol en de drums strak. Toch zijn het de gitaarsolo’s die het meeste indruk maken, Kolja Maletzki laat goed zien dat sterke solo’s zeker niet altijd complex hoeven te zijn. Wel heb ik een kritische noot wat betreft de klank van de gitaren, deze is namelijk niet overal even mooi, soms vind ik zelfs dat de gitaar hierdoor een beetje vals klinkt terwijl dit zeker niet het geval is. Mijn gevoel is dat het ligt aan de manier waarop de gitaarpartijen zijn opgenomen, waarschijnlijk door een matige (digitale) versterker. Ook moet ik kritisch zijn op de zang van Sebastian Brennert. Hij is geen veelzijdige zanger en heeft duidelijk geen geschoolde manier van zingen, waardoor hij wat ‘maniertjes’ gebruikt tijdens het zingen die niet mooi klinken. Zo klinkt het af en toe alsof hij zingt terwijl er iets in zijn mond zit. Daarnaast zingt hij toch ook wel een beetje met accent, die ook wordt versterkt door die ‘maniertjes’. Dat hij niet zo veelzijdig is kan ik hem wel vergeven, maar af en toe blijft hij te lang binnen zijn ‘comfort zone’ zingen waardoor het wat monotoon gaat klinken.

Dat gezegd hebbende ben ik in positieve zin verrast door dit album, de mannen van InVertigo bewijzen serieuze muzikanten te zijn die in de toekomst nog wel eens van zich kunnen laten horen. Met wat verbeteringen aan de zang en de klank van de gitaar zie ik deze band nog wel eens uitgroeien tot een serieuze naam in het genre, instrumentaal staat het in ieder geval als een huis en zijn de composities zeker niet slecht. ‘InMotion’ krijgt dus een mooie score en ik kan het album dan ook zeker aanbevelen voor de liefhebbers van de eerdergenoemde bands