Hier kunnen we – als progressieve metal adept – niet omheen: de comeback van Ice Age! De Amerikaanse band bracht rond de eeuwwisseling twee albums uit bij het toen vermaarde Magna Carta label. ‘The Great Divide’ in 1999 en ‘Liberation’ in 2001. Deze werden goed ontvangen en de band kon dit verzilveren met tal van concerten. En toen werd het stil… maar de muzikanten hebben wel altijd contact met elkaar gehouden.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit, want nu, 22 jaar later, is die derde schijf er plots. We kunnen jullie verzekeren: de krachtige progressieve metal van dit viertal uit New York heerst nog steeds. Denk aan bands als Dream Theater, Shadow Gallery en Magellan en je zit gebeiteld voor 70 minuten betoverende klanken van virtuoze musici. En die musici zijn nog steeds hetzelfde: zanger/toetsenist Josh Pincus en gitarist Jimmy Papas schrijven alles – in dit geval heeft men er jaren aan gewerkt tot iedereen tevreden was – en als ritmesectie bassist Doug Odell (sinds 2001) en drummer Hal Aponte.

‘’Waves Of Loss And Power’ is het resultaat van aanstekelijk, weldoordacht en progressief songschrijven. Ook de teksten getuigen van die weldoordachte visie, terwijl men geheel in progtraditie voortborduurt op eerder gemaakte songs. Daar komen we later op terug. De songs zijn in ieder geval behoorlijk lang, maar dat zal niemand verbazen. ‘The Needle’s Eye’ kan bogen op stevige metalen gitaren en zanger Josh heeft nog niets van zijn prima stembereik ingeboet. De heren spelen typische complexe patronen, eigen aan prog, terwijl solo’s op keyboards en gitaar het geheel fraai inkleuren. De volgende songs zijn tien en veertien minuten lang, echte epossen waar je een kluif aan hebt om ze te ontwarren, al last de band genoeg herkenningspunten in om nooit de draad kwijt te raken. ‘Perpetual Child Part II: Forever’ is daarbij een vervolg op het nummer met die titel van het debuut. Invloeden van Rush en Fates Warning zijn merkbaar, soms ook van Kansas en Shadow Gallery. Let op de prominente bas en krachtige zang in ‘Together Now’. De zin ‘the mirror shows us who we are’ blijft ons bij, alsook de bijzonder mooie gitaarsolo’s. Na vier lange tracks geeft Ice Age ons wat afkoeling in de kortere en makkelijker te behappen songs ‘All My Years’ en ‘Float Away’. Er is ook een vervolg op ‘To Say Goodbye’ geschreven. Daar zit men al aan het vierde en vijfde deel. Als intro van de grote uitsmijter is ‘To Say Goodbye, Part IV: Remembrance’ een pianorecital, maar het veertien minuten durende ‘To Say Goodbye, Part V: Water Child’ bevat de meest pakkende zinsneden. Het is dan ook onze favoriet, met zijn vette gitaarsound, pianostukjes, gevoelige gitaarsolo’s en een topprestatie van Pincus. ‘Walk on water sons & daughters’ gevolgd door accentuerende gitaarloopjes. Oordeel zelf wanneer je deze onverwachte knaller over je heen laat komen, want zonder Ice Age was de wereld toch een beetje killer. Om deze triomfantelijke terugkeer te bezegelen staat een concert op ProgPower USA in Atlanta in september op de planning.