Hunter speelt op hun debuutlangspeler heavy metal, niets meer en niets minder wordt mij beloofd in het begeleidend schrijven bij de cd die op mijn mat is geploft. De band bestaat uit ervaren muzikanten die in 2016, na twintig jaar in diverse bands gespeeld te hebben, elkaar gevonden hebben. Na het horen van dit debuut vraag je je af of ze dat misschien niet eerder hadden moeten doen dan. Het zeven nummers tellende album is in een weekend ergens in december 2018 opgenomen en bevat inderdaad heavy metal. Hunter heeft niet de moeite genomen om digitale krachtpatserij in te zetten om het album modern te laten klinken. Analoog is het toverwoord geweest bij de opnames en klinkt alles alsof het zo uit de jaren tachtig komt.

‘Dominion’ opent lekker fel gevolgd door het al net zo felle ‘Infiltrator’. Iron Maiden en Judas Priest worden opgevoerd als inspiratie en daar ben ik het roerend mee eens. Overigens worden Omen, Manilla Road, Cirith Ungol en Metal Church ook nog genoemd dus afwisselend is het zeker. ‘No Man’s Land’ wisselt rustige passages af met galopperende riffs en is heavy metal zoals het ooit is bedacht. Zo is er in elk nummer wel een spannende twist te vinden in tempowisseling of veranderende zang (een lichte death grunt wordt zelfs niet geschuwd). De gitaarsolo’s zijn iets minder voor elkaar en soms wat al te simpel maar dit zal het resultaat zijn van alles in een weekend opnemen wat misschien iets te ambitieus is. Maar toch, prima debuut van Hunter