De band zou om acht uur beginnen dus ik was zo’n half uur daarvoor bij de zaal, in de verwachting nog makkelijk een rustig plekje te kunnen vinden. Tot mijn verbazing echter zag ik een hele lange rij staan die zelfs nog de hoek van de straat om ging! Toen ik, na een tijdje wachten, de zaal inliep was er weinig plek meer en er kwamen nog steeds mensen de zaal binnenlopen. De sfeer zat er in ieder geval wel in, en als je ooit een zaal vol met grote stoere mannen met tattoos en lang haar wilt zien meezingen op liedjes van Britney Spears of de Backstreet Boys, dan kan ik je een concert van Frog Leap van harte aanbevelen. Nog vóór de band voet op het podium had gezet werd er al luidruchtig meegezongen op de ‘foute’ liedjes die in de zaal werden gespeeld tijdens het wachten. Dat de mensen in de zaal zich vermaakten tijdens het wachten was wel fijn want er was namelijk een half uur vertraging voordat de band het podium op kwam lopen en de avond dan echt kon beginnen.

Het optreden werd afgetrapt met ‘Party Rock Anthem’ van LMFAO, duidelijk een opwarmertje want het publiek leek iets minder enthousiast mee te zingen dan tijdens het wachten. Er wordt weinig gepraat tussen de nummers door en de band ging dan ook direct door met ‘Feel Good Inc.’, een van mijn persoonlijke favorieten. Wat opviel aan de show was hetgeen er op het podium gebeurde. Het was duidelijk geen normaal optreden van een band die al jaren samen speelt, maar het voelde meer aan als een combinatie tussen een show van het YouTube kanaal en een sessie van mensen die nog niet zo vaak samen hebben gespeeld. Zo liep er gedurende het hele concert een cameraman met gimbal over het podium, ook was het konijn (die vaak te zien is in de YouTube video’s) vaak op het podium om te headbangen, en kregen ook de handpoppetjes (wederom uit de YouTube video’s) een aantal keer een rolletje op het podium. Het optreden voelde voor mij dan ook volkomen onpersoonlijk, en dat werd ook nog eens versterkt door de lichtshow die vrijwel volledig van áchter de band het publiek in scheen en het overmatige gebruik van stroboscoop lichten. Hierdoor was het soms lastig te zien wat de muzikanten deden en werd er naar mijn inziens te veel een afstand gecreëerd tussen de musici en het publiek. Ik had zelf liever een traditioneel concert gehad, zonder alle toeters en bellen, maar de rest van het publiek leek zich hier helemaal niet aan te storen.