‘Valley Of Shadows’ is het vierde album van de Texaanse retro stoner-hardrockers Duel in amper drie jaar tijd. Je kunt dus veel zeggen van deze heren uit muziekstad pur sang Austin, maar niet dat ze veel en lang stil zitten. Inhoudelijk zijn de verschillen tussen de voorgaande albums en dit nieuwste werkstuk niet zo groot of het moet zijn dat ‘Valley Of Shadows’ een stuk frisser klinkt. Kwestie van een goede productie.

De belangrijkste inspiratiebronnen van Duel waren en zijn vroege jaren zeventig protometal en de occulte horror hardrock van Danzig, gecombineerd met de agressie van zowel Motörhead als MC5. De vocalen van zanger Tom Frank lijken zelfs een beetje op een imitatie van Ozzy Osbourne door Glenn Danzig. Vergeleken met voorganger ‘Witchbanger’ valt op dat hij nu meer afwisseling in zijn zang weet te leggen en vaak binnen een en dezelfde song overschakelt van een stevige rockbrul naar ingetogen zang. Ja, hier hebben we een zanger die daadwerkelijk kan zingen en niet bang is om dat te laten horen. We horen verder meer backing vocals dan voorheen en ook dat is een duidelijke verbetering. Tel daar de heerlijk scheurende gitaarriffs bij op die worden toegepast op de traditionele-zonder-meteen-ouderwetse heavy psychedelische dark boogie rock en de conclusie is dat ‘Valley Of Shadows’ in alle opzichten een grote stap voorwaarts is. De flirt met het occultisme blijft beperkt tot wat Tibetaanse klankschalen aan het begin en het eind van het album, wat krassende kraaien en andere sfeerverhogende geluiden die – gelukkig – niet al te zeer afleiden van de acht buitengewoon geslaagde rocksongs op dit album. ‘Fears Of The Dead’ uit 2016 en het al genoemde ‘Witchbanger’ uit 2017 bleken uiteindelijk vooral indicatoren van wat Duel in zich had. Op ‘Valley Of Shadows’ komt het er dan (eindelijk?) allemaal uit.

De belangstelling in Nederland voor dit soort muziek is op dit moment niet zo groot, om mij verder onduidelijke redenen. Als een band als Spidergawd hier volle zalen trekt, waarom zou het zeer vergelijkbare Duel dat dan ook niet kunnen? Beide bands tappen tenslotte grotendeels uit hetzelfde vaatje waar destijds Thin Lizzy al de whiskey uit haalde. Je zou voor de grap ‘Broken Mirror’ van Duel en ‘Is This Love’ van Spidergawd (of het hele oeuvre van deze Noren) achter elkaar moeten draaien. Zoek de verschillen. Hint: Duel heeft geen saxofonist en geen buitenaardse drummer. Afgezien daarvan heb je een vergrootglas nodig. Feit is in ieder geval dat de komende Europese tour van de band met een grote boog om ons landje heen gaat. Dat is zonder meer jammer, want we missen wat. En om nu helemaal naar Zottegem of Siegen te rijden, tja… dat is ook weer zoiets. We moeten het dus doen met het livealbum dat vorig jaar verscheen en met dit nieuwe, degelijke en uiteindelijk gewoon zeer geslaagde album. Er zijn ergere straffen denkbaar.