Derek Sherinian heeft een indrukwekkende discografie op zijn naam staan, zo heeft hij samengewerkt met grote artiesten als Alice Cooper, Billy Idol, Yngwie Malmsteem, Black Country Communion, en natuurlijk Dream Theater. Tegenwoordig speelt hij in het ook niet onverdienstelijke Sons Of Apollo en is hij te horen als gastmuzikant bij teveel projecten om op te noemen. Je zou dan ook bijna vergeten dat hij sinds 1999 ook nog zeven solo CD’s heeft uitgebracht, waarvan de laatste, ‘Oceana’, alweer negen jaar oud is. Het werd dus wel weer tijd dat er een nieuw solo album zou verschijnen! ‘The Phoenix’ is Sherinian’s achtste solo album en is vanaf 18 september in de winkel te vinden.

Het zal de fans van Sherinian niet verassen dat er een aantal gastartiesten op het album te vinden zijn. Zakk Wylde (Black Label Society), Ron ‘Bumblefoot’ Thal (Sons Of Apollo), Steve Vai, Joe Bonamassa (Black Country Communion), Billy Sheehan (Mr. Big), Kiko Loureiro (Angra) en Simon Phillips (ex-Toto) zijn slechts enkele namen die op ‘The Phoenix’ meedoen. Als je naar deze namen kijkt dan verwacht je een album met zwaar gitaargeweld, maar dat is niet per definitie het geval. Voor een groot deel van het album krijgt de luisteraar te maken met progressieve rock met een dikke jazz-fusion saus, die mij bijvoorbeeld sterk doet denken aan Snarky Puppy. Ook staat er een blues liedje op, het enige nummer waarop wordt gezongen (door Joe Bonamassa), en wordt er op ‘slechts’ drie tracks wat meer gas gegeven. Het is daardoor wel een album geworden waar geen duidelijke lijn op te vinden is maar waarop Sherinian gewoon heeft gedaan waar hij op dat moment zin in had. En misschien is dat de beste manier om het album te omschrijven, een creatieve uitlaatklep voor alle ideeën die hij niet bij Sons Of Apollo kwijt kan. Dit hoor je ook terug in de nummers zelf, goede ideeën met veel complexe en technische toetsenpartijen waarbij een sterke compositie niet echt hoog in het vaandel staat.

‘The Phoenix’ is zeker geen slecht album maar het zal voor de gemiddelde luisteraar niet interessant genoeg zijn om echt te kunnen waarderen. De composities zijn heel aardig maar missen een duidelijke lijn en verfijning, het draait eigenlijk altijd om slechts één idee of melodie. Het helpt ook niet dat er zeven liedjes instrumentaal zijn en maar eentje met zang, mensen missen toch vaak snel de vocalen (ook ik). Toch laat Sherinian hier zien dat hij nog steeds een zeer getalenteerd man is die barst van de goede ideeën. Het is absoluut geen toeval dat hij al zo’n mooie carrière achter de rug heeft en nog steeds relevant is. ‘The Phoenix’ zal zeker in de smaak vallen bij zijn fans, ook al zal het grote publiek hier weinig mee kunnen.