Anthea is een nieuwe symfonische metalband uit het westen van de USA. Ze brengen met ‘Illusion’ hun debuutplaat uit via Rockshots Records. In dit genre is het met gevestigde namen best lastig om origineel uit de hoek te komen. Groepen als Nightwish en uit onze eigen contreien Epica en Delain hebben wat dat betreft de lat erg hoog gelegd voor verse concurrentie.

Anthea doet toch een dappere poging en alleen daarvoor verdienen ze al respect. Bij de openingstrack ‘Reach’ gaat het al wel direct mis. De toetsendeken ligt er in de mix veel te zwaar bovenop waardoor pijnlijk te horen is dat daar wat (timing-)foutjes worden gemaakt. Het nummer zelf is muzikaal op een wel heel eenvoudige keyboardriff gebaseerd. Daar had meer in gezeten. De tweede track, ‘Eclipse’, is al een stuk beter (en ook sneller). Hoewel een lekker melodieus opgezet liedje, worden de zanglijnen op dit nummer gedomineerd door grunts. ‘Moirai’ is de eerste single, een prettig in het gehoor liggend popnummer dat vocaal gedragen wordt door zangeres Chiara Tricarico van de band Soundstorm. Lekker midtempo en in duetvorm gezongen met Anthea brulboei Diego Valadez, die overigens voor een Amerikaan een apart accent heeft.

Bovenstaande teruglezend kun je tot de conclusie komen dat het Anthea niet gelukt is om origineel voor de dag te komen. Songs gedomineerd door zwaar opgezette toetsenpartijen, cleane zang gecombineerd met grunts, een poppy single met een gastzangeres, we hebben het allemaal wel eens eerder gehoord. En dan heb ik de aangedikte koren nog niet eens genoemd. Heeft Anthea dan een slechte plaat afgeleverd? Geenszins. Een track als ‘The Expedition’ verdient bonuspunten door de epische opbouw ervan, door in ‘The Light Divine’ wat tempo terug te nemen ontstaat er juist een sfeervol nummer. Op de ballad ‘Reflections’ valt Valadez wel door de mand, hoewel het verder een prima nummer is. Afsluiter van het album is een orkestrale en instrumentale versie van de single ‘Moirai’ wat op zich best grappig is om te horen (en op een druilerige zondagochtend mee wakker te worden) maar eigenlijk gewoon een bonustrack had moeten zijn.

Samenvattend is ‘Illusion’ een aardig debuut geworden maar, zoals de Amerikanen zelf zeggen: “Close but no cigar”. Voor het tweede album gun ik Anthea een betere zanger, spannendere composities en een meer uitgebalanceerde productie.