Ik mag Amaranthe al jaren volgen en steevast op dit station iets roepen als er iets nieuws uitgebracht wordt. Twee oktober is het weer zover en komt er een nieuw wapenfeit dat luistert naar de naam ‘Manifest’. De afgelopen jaren heb ik er vaak een dubbel gevoel bij gehad. Het was voor mij steeds een stap vooruit maar soms ook een band die erg zoekende is. Dat zoeken levert soms ook prachtige resultaten op. Neem een nummer als ‘Endlessly’, die vond en vind ik weergaloos goed. Dat smaakte naar meer, maar dat bleef helaas uit. Ik snap dat echt niet. Tegelijkertijd kreeg ik ook wel eens de kriebels van een hele plaat vol met nummers die allemaal tussen de 3.00 en 3.30 minuten lang zijn. Wat gaan we dan ervaren op dit album? Nou, soms meer van hetzelfde maar gelukkig gaan we ook een stapje verder en is er vast een eerste conclusie: zet vooral die volumeknop lekker open!

Een flinke stap vooruit zijn de zanglijnen. Waar op ‘Helix’ de nieuwe zanger Nils vooral de rol van aangever had voor zangeres Elize heeft hij nu een meer prominente rol gekregen met zijn heldere zang. Dat is natuurlijk niet vreemd omdat hij toen net bij de band gekomen was. Er is nu wat ervaring opgedaan waar zijn meerwaarde ligt. Ik word daar blij van omdat dat een hele andere inkleuring brengt op de plaat. Dat komt heel sterk voorbij in de powerballad (yes!) ‘Crystalline’. Elize neemt de start voor haar rekening maar als Nils het stokje overneemt is dat de start van een mooi en verhalend duet waar hij de hoofdrol speelt. Het is een nummer waar ondertussen een loodzware basis ligt en de snarenplukkers en de drummer een groove neerleggen die langzaam maar zeker je ingewanden met ruggengraat uit je lijf lijken te trekken.

Een ander opvallend punt is dat de plaat over het geheel toch weer een stap harder, donkerder en gevarieerder is geworden. De opener ‘Fearless’ knalt zwaar uit je speakers en moet wel live hoge ogen gaan gooien. Gaat de toename van variatie ten koste van de eenheid? Wat mij betreft absoluut niet omdat die zware industrial geluiden en poppy elektronische geluiden op de voorgrond blijven. Daar staat dan tegenover dat de zang- en melodielijnen meer dan in het verleden de neiging hebben in je hoofd te blijven nagalmen. En gelukkig de nummers hebben meer variatie in lengte en dat komt voor al door variatie in de opbouw van de nummers. De voorspelbaarheid neemt daardoor af en dat is precies waar ik bang voor was: zou het niet meer van hetzelfde worden? Gelukkig niet. Tekstueel is dat niet anders, neem daar maar eens een duik in. Ook hier meer verschillende onderwerpen, en zeker meer van het soort dat je gaat raken. Amaranthe maakt opnieuw duidelijk dat ze haar plek in het genre waar is.