Borealis heb ik al jaren hoog in het vaandel staan als het Canadese antwoord op Evergrey. Iedere drie a vier jaar brengt de band een nieuw album uit en telkens weten ze weer een kwaliteitssprong te maken. ‘The Offering’ uit 2018 was het eerste album dat die lijn niet volgde. Een en ander klonk allemaal wat geforceerd en als teveel van hetzelfde en kon het vlammende ‘Purgatory’ (pun intended) niet toppen. Intussen heeft de band ook weer wat wisselingen ondergaan in de line-up en blijven zanger/gitarist Matt en Sean&Sean op toetsen en drums over als enigen die aan alle albums hebben bijgedragen. Gaat het deze harde kern lukken om met het nieuwe ‘Illusions’ de lijn omhoog weer in te zetten?

Het korte antwoord op die vraag is “JA!”. Borealis heeft de drukte van ‘The Offering’ laten varen en alle ruimte gelaten om de composities laten spreken. Na de atmosferische intro met vrouwelijk vocaliseren is het ‘Ashes To Rain’ wat het album krachtig aftrapt. Meer dan welk voorgaande werk van de band ook doet deze telg denken aan Evergrey, hoewel Borealis ook overduidelijk eigen identiteit heeft. Die is voornamelijk te danken aan de warme maar toch ontzettend krachtige stem van Matt, die ook op dit album weer bewijst een van de betere vocalisten van het genre te zijn. Al vroeg komen we met ‘My Fortress’ bij een stuk wat over de zeven minuten klokt. Een bewuste keuze voor een ruimtelijk accent in de productie maakt deze compositie nog groter dan hij eigenlijk al is. De “wish for a miracle” waar over gezongen wordt is hier inmiddels al beantwoord. Het mirakel is namelijk dit fantastische nummer zelf, wat een show zal dit live moeten zijn zeg! Met de single ‘Pray For Water’ wordt het riffwerk van Symphony-X aangehaald en gaan we de duistere kant op, terwijl de ballad ‘Burning Tears’ weer ontzettend profiteert van die ruimtelijke ambiance. Hulde ook voor het mooie vocale duet, maar wie is de dame?

Borealis heeft een meesterzet gemaakt door componist en multi-instrumentalist Vikram Shankar te rekruteren voor het schrijven van de orkestrale stukken en synths. Het is namelijk op dit aspect dat ‘Illusions’ de grootste sprong heeft gemaakt. Waar op voorgaande albums de toetspartijen aan de muziek waren toegevoegd, zijn ze nu in de muziek verweven. Stukken waarbij dit bijzonder goed naar voren komt zijn bijvoorbeeld ‘Light Of The Sun’, de eerder genoemde ‘Burning Tears’, en zonder enige twijfel de fenomenale hekkensluiter ‘The Phantom Silence’. Op dit elf minuten durende huzarenstukje benadert Borealis de grootsheid van bands als Nightwish of Avantasia in een knap verweven palet van emoties. Beter dan dit kan dit album niet afgesloten worden.

De sprong voorwaarts die Borealis met ‘Illusions’ maakt is zonder overdrijven verbluffend. Werkelijk iedere noot op dit album is raak en na zestig minuten op het puntje van je stoel vraag je je af wat er toch met die band is gebeurd die het dertien in een dozijn album ‘The Offering’ heeft gemaakt. ‘Illusions’ lijkt een nieuwe fase voor Borealis in te luiden, als ze dit niveau vast weten te houden voorzie ik een doorstoot naar de eredivisie van de melodische metal. Welke dappere boeker haalt deze band weer eens naar Europa?