Graspop Metal Meeting – Dessel, België – 18 juni 2022
“De wachttijden tussen de verschillende bands op de North en South Stage zijn minimaal waardoor je na de laatste tonen op het ene podium zo weer de volgende band op het andere ziet. “
Graspop metal meeting, alleen de naam geeft al genoeg reden om te gaan elk jaar. Nu zeker aangezien corona 2 jaar lang de poorten in Dessel gesloten hield. De 25e editie wordt dan ook eindelijk gevierd in 2022 met een line-up om je vingers bij af te likken. Aangezien je als verslaggever niet altijd overal bij kan zijn volgt hier een verslag van de bloedhete Zaterdag en dan met name de optredens op de North en South Stage.
21 juni 2022 I Tekst: Henk en Tim Biesterveld
Rijdend over de provinciale wegen naar Dessel merken we dat het al vroeg warm is deze Zaterdag. Temperaturen van 34 graden worden verwacht en dat maak je niet altijd mee op een festival. De zonnebrand crème is echter in de tas, water is volop en zonder lange wachttijden te krijgen op het terrein en de sfeer zit er al snel in wanneer Majestica op het middaguur de dag aftrapt. De zweedse band staat voor de eerste keer op het festival. Zanger/Gitarist Tommy Johansson kennen we natuurlijk ook van Sabaton, die overigens op Zondag headliner zijn. De band zet een prima optreden neer en de fans vooraan het podium zijn enthousiast. Zelf heb ik het na drie nummers wel gehad met dit soort happy powermetal maar dat er een markt voor is dat is zeker.
De volgende band die we op onze lijst hebben staan is de Michael Schenker Group en aangezien dat nog even duurt hebben we de tijd om een rondje te maken op het terrein. Graspop heeft de zaakjes goed voor elkaar. Er zijn over het hele terrein voldoende toiletten en gratis watertap punten waarbij je zo aan de beurt bent om je flesje te vullen. Geen overbodige luxe met deze temperaturen. De merchandise stand, waar van alle optreden bands iets verkocht wordt, ziet zwart van de shirts, letterlijk. Persoonlijk had ik op een wit exemplaar gehoopt van een van mijn favorieten maar helaas. Zwart is nog altijd de dresscode, ook op tropische dagen. Als je wat wil eten kan je kiezen uit van alles en nog wat. Van nachos tot fish and chips en van hamburgers met patat tot pokebowls. Ook hier genoeg kraampjes waarbij je dus zo aan de beurt bent. De tent waarin de picknick tafels staan is vandaag wat aan de kleine kant en ook de enige plek waar wat schaduw te vinden is. Misschien dat daarbij een volgende keer iets meer ruimte voor kan komen zodat er een tweede tent bij kan elders op het terrein. De verschillende podia liggen ver genoeg uit elkaar waardoor het geluid van de acts niet door elkaar heen loopt. Terug naar de North en South stage dus voor Michael Schenker.
‘Into The Arena’ is het startschot voor een ware zegetocht van de gitarist met zijn prima band bestaande uit Barend Courbois op bas, Steve Mann op keyboard en gitaar, Bodo Schopf op drums en Ronnie Romero (daar is hij weer) op zang. Als na ‘Cry For The Nations’ al vroeg in de set ‘Doctor Doctor’ ingezet wordt gaan vele vuisten de lucht in. De meester gitarist heeft het ook zichtbaar naar zijn zin en tovert nog steeds moeiteloos de meest fantastische solo’s uit zijn gitaar. Met ‘Lights Out’ en afsluiter ‘Rock Bottom’ komt het UFO verleden van de gitarist ruimschoots aan bod en laat Michael Schenker zien dat hij er nog steeds toe doet. Prima optreden!
Het volgende optreden op de South stage is van Europe. De eerste keer dat ik de band zag was tijdens de ‘Final Countdown’ world tour in de Jaap Edenhal in 1987. Ik ben daarna de tel kwijt geraakt maar 35 jaar na dat eerste concert destijds in Amsterdam zie ik de band dus voor de zoveelste keer en vervelen doet het nooit. De band start met de titelsong van het ‘Walk The Earth’ album maar vanaf ‘Rock The Night’ is het duidelijk dat de oudere tracks uit de glorietijd van de band de hoofdmoot zullen zijn van vandaag. Vier nummers maar liefst van ‘The Final Countdown’ met naast de titeltrack ook ‘Cherokee’ en de ballad ‘Carrie’. Die mag van mij wel een keer uit de setlist maar aangezien mij niks gevraagd wordt zal dat niet gebeuren. ‘Scream Of Anger’ en het felle ‘Hole In My Pocket’ laten de metal kant van de band horen terwijl ‘Sign Of The Times’ en ‘Superstitious’ de poprock kant vertegenwoordigen. Joey Tempest is, in tegenstelling tot sommige generatiegenoten, nog steeds erg goed bij stem en laat weinig steken vallen. Als de introtune van die grote wereldhit wordt gestart trekt iedereen de telefoon tevoorschijn om te filmen en met ‘The Final Countdown’ komt er een einde aan een geweldig concert van de Zweedse band die wat mij betreft wel iets hoger op de bill haden mogen staan.
Het Duitse Eisbrecher zet vervolgens de North Stage volledig op stelten met hun industriële Rammstein-achtige metal. Ik kende de band nog niet maar gezien de publieksreactie was het een zeer geslaagd optreden. Ik ben in ieder geval nieuwsgierig geworden naar het werk van de band dus dat gaan we binnenkort maar eens checken.
De wachttijden tussen de verschillende bands op de North en South Stage zijn minimaal waardoor je na de laatste tonen op het ene podium zo weer de volgende band op het andere ziet. Het is de beurt aan Foreigner om te laten zien dat ze het rocken nog niet verleerd zijn en met een greatest hits set lukt dat prima. Het geluid wat verder op het veld is jammer genoeg niet echt geweldig. Met name de basfrequentie dreunt behoorlijk door, iets waar later Judas Priest ook last van zal hebben. Eenmaal dichter bij het podium aangekomen is het geluid veel beter. Jammer is dat de band meent dat een drumsolo in een set van een uur een goed idee is. Speel toch gewoon nog een nummer, zeker met een repertoire zoals Foreigner dat heeft. ‘Cold As Ice’, ‘Jukebox Hero’ , ‘Dirty White Boy’ het gaat er allemaal in als zoete koek maar de meezing prijs van de dag gaat natuurlijk naar het onvermijdelijke ‘I Wanna Know What Love Is’. Deze megahit uit de jaren 80 wordt door jong en oud meegezongen waarna we ons opmaken voor Shinedown.
Het nieuwe ‘The Saints Of Violence And Innuendo’ is de opener van een uur van de Amerikaanse band Shinedown, die langzaam maar zeker ook steeds meer voet aan wal krijgt in Europa en wat mij betreft terecht. Het staat vol bij de North Stage en ondanks de inmiddels flink opgelopen temperatuur doet het publiek volle bak mee met de energieke show. ‘Devil’ is de volgende voltreffer. We worden door zanger Brent Smith eraan herinnerd dat ze heel blij zijn dat ze eindelijk weer op tour kunnen en dat het een grote eer is om op Graspop te staan. Uiteraard al aandacht voor het komende album ‘Planet Zero’ welk op 1 juli zal verschijnen. De titeltrack is al flink bekend en kan op veel bijval rekenen van het dolenthousiaste publiek. ‘Get Up’ brengt wat rust waarna de remmen weer los gaan met ‘Enemies’. ‘The Sound Of Madness’ sluit de op en top amerikaanse show van Shinedown af. Ik zal er niet raar van opkijken wanneer Shinedown op een gegeven moment headliner is op Graspop. De songs en de show zijn er, nu nog die complete doorbraak in Europa.
Myles Kennedy speelt vanavond een solo set in de Metal Dome die bomvol is gelopen voor de zanger van Alter Bridge en Slash. De avond ervoor stond hij nog in 013 in Tilburg waar hij een fantastische show gaf. Aangezien hij op Graspop een uur speeltijd heeft gekregen gaat alles in een rap tempo voorbij. Hij neemt weinig tijd tussen de nummers voor het publiek maar voordeel is dat hij dan zoveel mogelijk nummers in de set kan proppen. In de set verassingen zoals ‘High’ van zijn oude band de Mayfield Four en een akoestische versie van ‘World On Fire’ van het gelijknamige Slash album. Zoals altijd is de zanger zeer goed bij stem en heeft hij de hele zaal binnen no time op gang. Na ‘Get Along’ stroomt de metal dome tevreden leeg om zich op te maken voor Judas Priest op de South Stage.
Op de North Stage staan vandaag de “relatief” nieuwe bands als Eisbrecher, Shinedown en Five Finger Deathpunch. Op de South Stage is het een komen en gaan van bekende (en soms al oude) gezichten. Saxon is de volgende op de south stage en het valt op dat het nu wel druk geworden is op het veld. De Britten zetten een prima show neer met veel oog voor nostalgie. Nieuwe nummers kunnen we verwachten op de tour die in het najaar van start gaat vertel Biff ons. Vandaag dus veel oudjes waaronder ‘Motorcycle Man’, ‘Crusader’, ‘Strong Arm Of The Law’ en ‘Wheels Of Steel’. Biff wil graag nog even een filmpje maken voor de socials van Saxon maar krijgt de lachers op zijn hand vanwege het gestuntel met zijn mobieltje. Nadat de band te horen heeft gekregen dat er nog twee minuten speeltijd zijn sluit een furieze versie van ‘Princess Of The Night’ het meer dan geslaagde optreden af. Op naar de North Stage weer voor Five Finger Deathpunch!
Love ‘em or hate ‘em, is een beetje het ding met deze band. Zelf heb ik wel een zwak voor de naar nu metal neigende groovende sound van Five Finger Death Punch, maar ik kan me voorstellen dat het niet ieders ding is. Zelfs als je geen fan bent en je hebt de show van vandaag gezien zou de grootste criticaster toch moeten toegeven dat er wel iets gebeurd op het podium. Het veld bij de North Stage staat helemaal vol en vanaf de eerste minuut is het een groot feest tot ver op het veld. ‘Inside Out’ is het begin van een uur stampende metal met een show die headliner waardig is. Vuurkolommen, bommen, confetti het komt allemaal voorbij. Ondertussen wordt er mee gesprongen, gezongen en gaan de vuisten meermaals de lucht in. De band met ,de nu duidelijke cleane, zanger Ivan Moody voorop heeft er duidelijk zin en trekt alles uit de kast om hun status waar te maken en te vergroten. Een uitgekiende setlist helpt daar zeker bij en dus zijn de keuzes voor ‘Jekyll and Hide’, ‘Wash It All Away’, ‘Lift Me Up’ en ‘Sham Pain’ de juiste. ‘The Bleeding’ sluit de set af waarna de band nog lang op het podium blijft hangen om afscheid te nemen van het publiek. Volgend jaar terug als headliner Graspop?
Aan Judas Priest om dit te overtreffen en daar slaagt de band rond oudgedienden Rob Halford en bassist Ian Hill maar gedeeltelijk in. Ten eerste is er gedoe met de videoschermen die de hele dag prima gewerkt hebben. Gedurende de eerste nummers zien we dus nog doodleuk reclame voor Bryan Adams en andere zaken op de schermen. Daarna vallen de schermen helemaal uit om tijdens ‘Turbo Lover’ pas aan te springen. Het geluid is op de plek waar wij staan werkelijk abominabel met een voortdurende basdreun. Vanaf ‘The Sentinel’ wordt het wat beter maar echt goed wordt het niet. Dat is het optreden ook niet totdat de drumintro van ‘Painkiller’ ingezet wordt en er eindelijk gevlamd wordt. ‘Electric Eye’ is fenomenaal en ‘Breaking The Law’ op dubbeltempo, ‘Hellbent For Leather’ en ‘Living After Midnight’ zorgen toch voor een tevreden gevoel. Eerlijkheidshalve kunnen we wel stellen dat het beste er toch al wel een tijdje af is bij de Metal Gods. Rob Halford heeft meermaals moeite met de zangpartijen en bassist Ian Hill was het hele optreden vast genageld op het podium op een en dezelfde plek. Richie Faulkner en Andy Sneap zijn geweldige gitaristen maar van enige onderlinge chemie is weinig zichtbaar. Scott Travis is de meesterdrummer die alles aan elkaar slaat en had er zichtbaar ook nog de meeste lol in.
Na Judas Priest was het nog Korn op de North Stage die deze festival dag mocht afsluiten. Het zal ongetwijfeld een feest zijn geweest voor de Korn fans maar met nog een lange terugreis voor de boeg hebben we Korn even gelaten voor wat het is. Afsluitend kunnen we stellen dat Graspop 2022 een feest was, in ieder geval de zaterdag maar wat er te zien is van de andere dagen zal dat niet heel anders zijn. Wat willen we nog meer? Eindelijk kan het weer, de zon scheen, de bands en fans hadden er beide zin in en op naar volgend jaar!
Social media
