Er komen relatief veel metal bands uit Italië en ook de band die we in deze review bespreken komt uit de laars van Europa. Alweer elf jaar geleden was er voor het eerst een Methodica album te horen, sindsdien heeft de band nog een EP en een tweede studio album uitgebracht waarvan de laatste in 2015 uitkwam. De band had vijf jaar nodig voor het derde en nieuwste werk, ‘Clockworks’.

Ik heb geen goede relatie met bands uit Italië, op een enkel geval na (zoals bijvoorbeeld Rhapsody Of Fire of Fleshgod Apocalypse) vind ik bands uit deze regio vaak niet erg interessant. Niet onregelmatig hebben zangers en dik Italiaans accent, is de muziek niet bepaald bijzonder en klinkt het vaak rommelig. Ik wil natuurlijk niet generaliseren en geef iedere CD gelijke kansen, toch is Methodica helaas geen uitzondering. De mannen maken progressive metal die niet per se een kopie is van een andere band maar toch ook allerminst origineel klinkt. In de minder technische stukken doet de band het best wel aardig maar als het wat complexer wordt is de band een stuk minder sterk. Luister bijvoorbeeld naar ‘When I Fell Out Of The Sky’: drummer Marco Piccoli lijkt soms wel een compleet ander nummer te spelen dan gitarist Marco Ciscato, en heeft in ieder geval een ander ritme te pakken. Hierdoor klinkt het rommelig en wordt het zeer onaangenaam om naar te luisteren. Overigens wordt het nergens op het album zó erg als op die track, maar ook verderop het album is het zeker niet super strak en weet de band niet te imponeren met de technische kwaliteiten. Echter wanneer de band zich meer richt op melodie en het makkelijkere scheurwerk doen ze het zeker niet onaardig, misschien zelfs wel bovengemiddeld.

Toch kan de band mij ook hier niet echt overtuigen, maar dat komt dan door zanger Massimo Piubelli. Het is overigens helemaal geen slechte zanger, en zingt dan ook nergens vals, maar zijn wat killere stem klinkt niet zo lekker in de muziek. In de mix had hier wel naar gekeken mogen worden, de vocalen vind ik over het algemeen wat te ver naar achteren gedrukt en de drums zijn veel te nadrukkelijk aanwezig (zeker de kickdrums). Daarnaast vind ik de melodie keuzes van Piubelli niet overal even sterk en heeft hij dat gevreesde dikke Italiaans accent. Een gastbijdrage van Todd La Torre (Queensrÿche) op ‘A Dystopian Tale’ laat overigens goed zien wat een betere zanger kan bijdragen aan de muziek, en dan ben ik niet eens zo’n van van La Torre.

Methodica levert een album af welke niet weet te imponeren. De muziek is bij vlagen eigenlijk best wel aardig maar het weet over de gehele lengte gewoon niet te overtuigen. Hoewel ik vooral veel heb geklaagd over de zang en de slordig gespeelde technische passages, is dat niet het punt waar het echt op stukloopt voor mij. Het zit ‘m in de liedjes zelf, die zijn niet vernieuwend, imposant, of geniaal complex, en weet ook geen snaren te raken. Na verloop van tijd begint het te vervelen en te veel op elkaar te lijken. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die het album te gek vinden, maar voor de kritische prog-liefhebber is ‘Clockworks’ géén aanrader.