Gelukkig is met enige vertraging (de oorspronkelijke release datum was 19 juni) de nieuwe plaat van het Zweedse gezelschap Blues Pills toch in aantocht. Op het derde studioalbum speelt gitarist Dorian Sorriaux niet meer mee. Ondanks een podiumuitstraling van beneden het vriespunt kon deze snarentovenaar mij op plaat, maar ook bij optredens compleet inpakken. Bij vlagen kon ik met gesloten ogen hele vlagen Jimi Hendrix sferen ervaren. Dit samen met een zeer solide ritmesectie een stem die me regelmatig aan Janis Joplin kan doen denken, heeft mij tot groot liefhebber van de band gemaakt vanaf het moment dat ik de EP ‘Bliss’ op YouTube tegen kwam. Deze EP is trouwens een collectorsitem waar ik als vinyl liefhebber een aardig centje voor neer zou moeten leggen; maar hierover straks meer.

De ontstane vacature op gitaar is op fenomenale wijze door voormalig bassist Zack Anderson overgenomen, die op zijn beurt de bas heeft overgedragen aan Kristoffer Schander. Dat Anderson technisch een bovengemiddeld muzikant is, heeft hij wel bewezen met zijn bijdragen aan Radio Moscow, maar dat hij op deze magistrale manier de rol van Sorriaux kon overnemen, dat had ik nooit durven hopen. Bij vlagen kun je natuurlijk nog steeds Hendrix horen, maar ook Peter Green en Paul Kossoff invloeden zijn duidelijk aanwezig. Ook de opnames van deze laatste plaat zijn trouwens door Anderson gedaan, met wat hulp van Nicolaus Arson en Johan Gustafsson van The Hives, en Martin Jacobsson van Rovljud Sound.

De opener ‘Proud Woman’, tevens eerste single is misschien het meest doorsnee qua liedje, en kan een beetje de Sass Jordan meets Tina Turner kant op gaan. De tekstuele invulling is echter in deze tijden die bol staan van discussies over discriminatie, zeer actueel en een verantwoorde keuze. Hierna komt het echte vuurwerk; een aaneenschakeling van muzikale hoogtepunten, die klinken alsof een handvol legendarische grootheden uit de eind zestiger en begin zeventiger jaren over de schouders van de bandleden hebben meegekeken en her en der stiekem ook enkele bijdragen hebben geleverd. Het in ronddraaiende ritmes, gedreven ‘Low Road’ doet de hoogtij dagen van zowel Cream als Hendrix herrijzen en bij ‘Dreaming My Life Away’, komt er nog een snufje Captain Beyond bij. De geladen powerballade ‘California’ heeft dat ‘With A Little Help From My Friends’ gevoel zoals Joe Cocker het kon neerzetten; absoluut overtuigend en heel erg meeslepend. Zelfs een link met het geluid van de eerste gitaarnoten en die vanuit een rustmoment opkomende schreeuw uit de tenen; het is beslist geen kopieerwerk, maar versterkt wel enorm die ultieme sfeer.

Bij het uptempo ‘Rhythm In The Blood’ zijn de individuele kwaliteiten van alle instrumenten en zang schitterend geëtaleerd en is het bij beluistering van dit samenspel als geheel erg moeilijk stil zitten. Het rustige, bluesy ‘Dust’ heeft een schitterende opbouw, met als klapstuk een meesterlijk vies-gruizige gitaarsolo. Dan komen er stukken Grand Funk Railroad gemixt met Jefferson Airplane langs in ’Kiss My Past Goodbye’ en een denkbeeldig duet van Peter Green en Janis Joplin in ‘Wish I’d Known’. Voor de betere acid taferelen en een heel lawaaierig over de top einde moet je ‘Bye Bye Birdie’ eens beluisteren en als je een stukje Kate Bush wil horen in de stem van Elin, dan is de (nog steeds veel te korte) piano/power ballade ‘Song From A Mourning Dove’ een aanrader. Fenomenaal gitaarwerk hier ook weer overigens. Als laatste is er het dromerige ‘Longest Lasting Friend’; misschien iets te veel chorus op de gitaar, of een soms op het randje zittende zang, toch is dit een waardig afsluiter van een geweldig album als geheel.

‘Holy Moly!’ is zwaar geïnspireerd door muzikale helden uit een tijd waar je iets mee moet hebben, maar als je een stuk muzikale liefde hebt voor dit tijdperk, dan benadert deze plaat de perfectie. Het album wordt digitaal, op CD en op vinyl uitgebracht, en jawel, er is ook boxset met de nieuwe plaat op CD en vinyl, met ook de door velen gezochte ‘Bliss’ EP op vinyl! Hier kan ik erg hebberig van worden.