Van de huidige generaties rockfans weet niet iedereen dat Alice Cooper (de band) en Alice Cooper (de zanger) twee verschillende dingen zijn. Daarom vooraf een heel klein stukje Alice geschiedenis. De laatste plaat die Alice Cooper als band maakte, was ‘Muscle Of Love’ dat in hetzelfde jaar uitkwam als het meer dan briljante ‘Billion Dollar Babies’  album. We schrijven dan 1973. Kort na de release ging de groep uit elkaar, veranderde zanger Vincent Furnier zijn naam officieel in Alice Cooper en ging als zodanig door met sessiemuzikanten. Het eerste wapenfeit van die opzet was het eveneens briljante ‘Welcome To My Nightmare’ (1975) dat net als ‘Billion Dollar Babies’ werd geproduceerd door Bob Ezrin.

Alice Cooper maakte tussen 1975 en 2023 een enorme trits platen en hitsingles en toerde regelmatig de wereld rond. Van zijn voormalige bandleden werd nooit meer iets vernomen. Tot 2018, toen de heren gezamenlijk opdoken op het live album ‘Live From The Astroturf’. Die hernieuwde samenwerking (de opnames stammen uit 2015) smaakte waarschijnlijk naar meer, want anno 2025, 52 jaar (!) na hun laatste echte wapenfeit, is daar ‘The Revenge Of Alice Cooper’ (de band dus).

Wie een gezapig album had verwacht van deze rockdino’s heeft het mooi mis. Alice (77 inmiddels) en zijn voormalige kompanen Michael Bruce (gitaar, 77), Dennis Dunaway (bas, 78) en Neal Smith (drums, 77) hebben van ‘The Revenge..’ een bijzonder prettig in het gehoor liggende classic rock plaat gemaakt. Uiteraard ligt er een hele dikke seventies saus overheen maar echt gedateerd klinken de tracks nergens. Om het feest compleet te maken, is zelfs gitarist Glen Buxton op het album te horen (hij overleed in 1997). De nummers zijn voor het grootste gedeelte door de bandleden zelf (in allerlei combinaties) geschreven. Tijdens de opnames is er wel op het gitaristenvlak hulp gekomen van ene Gyasi Heus en Rick Tedesco, die in het dagelijks leven in de band van Dennis Dunaway speelt. Een bekende dus. Op het openingsnummer ‘Black Mamba’ (in mijn oren één van de sterkste tracks van de plaat) is zelfs een gitaarsolo te horen van Coopers golfmaatje Robby Krieger van The Doors. Hij is inmiddels 79. Na een aantal luisterbeurten moet ik zeggen dat ik deze wraak plaat bijzonder sterk vind. Niet alleen de liedjes zelf halen over de gehele linie een dikke voldoende (‘Black Mamba’ dus voorop, maar ook ‘See You On The Other Side’ en ‘Blood On The Sun’ rocken lekker). De productie van Bob “Hallo, daar zijn we weer” Ezrin is er eentje om door het seventies ringetje heen te halen. Heerlijk, die modderige sound. Op het spel van dit stel bejaarden (daar hebben we het toch over!) heb ik nauwelijks iets aan te merken. De koortjes klinken geweldig en geven veel sfeer mee. Ook het artwork past bijzonder goed bij deze release. Cooper trekt hiermee de lijn door van zijn vorige album ‘Road’, dat ook sterk was maar door zijn liveband met (relatieve) jonkies werd geschreven en ingespeeld.

Het nieuwe album wordt uiteraard in een aantal verschillende versies op de markt gebracht. Naast verschillende kleurtjes vinyl en verpakkingswijzes van de CD is er ook een gelimiteerd, handgenummerd boxje waarin je de CD (in een digipack) vindt, maar ook een 7″ vinylsingle met twee bonustracks: ‘Return Of The Spiders 2025’ en ‘Titanic Overunderture’.

De band heeft de plaat zelf de ondertitel ‘The Return Album The World Was Afraid Of’ meegegeven. Bang hoef je echter niet te zijn. Ja, dat je je speakers opblaast tijdens het draaien. Dat dan weer wel.