In de jaren negentig vestigde Finland zijn naam als metal land bij uitstek. Veel bands mixten extremere metal met folklore en/of gothic, maar allen getuigden ze van een diepgaande melancholie in de ziel. Zo maakten we vlak na de eeuwwisseling kennis met bands als Ghost Brigade, Insomnium en Swallow The Sun. Deze laatstgenoemde band staat nu bijna een kwart eeuw voor aangrijpende doom/death metal met zowel bedachtzame, cleane zang als rigoureuze grunts van Mikko Kotamäki en de prachtige composities van gitarist Juha Raïvïo. Elke van de tot nu acht uitgebrachte albums bevatte echte parels, maar onze favorieten zijn ‘Emerald Forest And The Blackbird’ (2012) dat destijds mijn jaarlijst aanvoerde en het driedubbele meesterwerk ‘Songs From The North I, II & III’ (2015) bestaande uit drie albums die respectievelijk focusten op ‘the usual doom/death’, de schoonheid (met de zachtere songs) en last but not least de meest ontoegankelijke telg ‘funeral doom’. Zoals je merkt heeft de band uit de universiteitstad Jyväskylä al heel wat watertjes doorzwommen.

Wat heeft het negende studioalbum in petto, want aan de titel ‘Shining’ en de stralend witte cover blijkt dit een kentering te prediken? Juha Raïvïo laat gelukkig terug een sprenkeltje hoop toe in zijn muziek en teksten. Daar zijn we verheugd om, want zoals je in het interview kunt lezen, waren de voorbije jaren gitzwart. Melancholie staat echter nog steeds voorop, de fraaie gitaarlijnen toveren nog steeds een traan van ontroering in je ooghoek en Mikko zingt meer clean dan ooit. De songs zijn ook compacter, ja soms zelfs een beetje poppy, maar dat was een klassieker als ‘Cathedral Walls’ destijds ook. Een beslissing die meer bepalend is, is de keuze om met producer Dan Lancaster in zee te gaan, een man die eerder bands als Muse en Bring Me The Horizon begeleidde als soundgoeroe. Misschien daarom dat ‘Shining’ wel erg gepolijst en gevuld met ambient elektronica klinkt. Meerdere songs deden me in die optiek aan de weemoedige aanpak van het huidige Katatonia denken (o.a. in het lijflied MelancHoly’). De eerste single en opener ‘Innocence Was Long Forgotten’ is erg mooi maar beschaafd. In ‘What I Have Become’ zit gelukkig meer contrast met zijn harde riffs en afwisseling van cleane en gruntende zang. We hebben wel de indruk dat Mikko steeds beter en met meer mogelijkheden zingt. En wees gerust, de sound kan nog zompig en ruw zijn (het redelijk uptempo ‘Kold’). ‘November Dust’ is dan weer een eerbetoon aan Type O’Negative en bijzonder geslaagd. Na een duet met vrouwelijke zang in ‘Velvet Chains’ is de inmiddels vierde single ‘Charcoal Sky’ zeker tot onze favorieten te rekenen. Het refrein is onweerstaanbaar pakkend en hier trekt Mikko zijn ruwe strot behoorlijk open bij momenten. Nog een extra pluim krijgt de negen minuten durende titelsong die dit album afsluit, want de meer avontuurlijke instrumentale stukken zijn top. Uiteindelijk blijft dit een topband met een unieke sound. We zijn blij dat het verstikkende web doorbroken is, zodat ademen en een nieuwe start voor Juha en deze band een realiteit werd! De productie is even wennen, maar de duisternis straalt terug na het uitzichtloos pessimistische ‘Moonflower’.