Een Afrikaans uitgedoste David Lee Roth had het er in 1985 al over in de videoclip van zijn eerste solohit ‘Yankee Rose’. “Give me a bottle of anything and a glazed donut..  to go!” Uit het Afrikaanse land Togo komt de metalband Arka’n Asrafokur. Afrika staat nou niet echt bekend als hofleverancier als het gaat om metalbands. Daarom was ik ook erg benieuwd wat mij te wachten stond toen ik de vraag kreeg om het album ‘Dzikkuh’ van een review te voorzien.

Arka’n Asrafokur heeft een geluid dat ergens zich ergens in het midden houdt tussen power-, (melo-)death- en thrashmetal. Gewoon recht-toe-recht-aan zoals je het van Europese en Amerikaanse bands gewend bent maar wel met een enorme dosis swing en percussie zoals alleen muzikanten aan de zuidzijde van de evenaar dat in hun genen hebben. Verder zijn de nummers op het album erg afwisselend. Opener ‘The Truth’ is bruut maar kenmerkt zich ook door de percussie die behoorlijk op de voorgrond van de compositie staat. ‘Mamade’ heeft juist weer Oosterse invloeden, vooral als het om de melodieën van de zanglijnen gaat. ‘Final Tournament’ doet inderdaad Afrikaans aan, aangewakkerd door het intro dat zo op de soundtrack van ‘The Lion King’ had kunnen staan. Met ‘The Calling’ bevat de plaat zelfs een heuse rockballad.

De rode lijn door het geheel en in de mix zijn de drums (en dan vooral de dubbele bass) die veel aandacht krijgen maar dat is nergens storend te noemen. Sterker nog, de drumpartijen van Richard Cico zijn een genot om naar te luisteren. Arka’n Asrafokur levert met ‘Dzikkuh’ de verrassing van de maand af. Wil je eens een keer wat anders in je CD speler of op je draaitafel dan raad ik de muziek van de mannen van Arka’n Asrafokur ten zeerste aan!