‘Birds of the Apocalypse’, het tweede volledige album van het Zuid Hollandse Gula, begint zowel relaxed als dreigend als we gelijk al door de begin-noten van ‘Bhoga’ een grote woestijn in worden geleid met hier en daar op de zanderige heuvels een tentje. Het duurt niet lang voor de boel grimmig wordt en er een intimiderende nacht aanbreekt die, muzikaal dan, uitmondt in het begin van iets nieuws en fris. Dat klinkt behoorlijk zweverig en normaalgesproken beschrijf ik liever wat de instrumenten doen en in elkaar verweven worden. Maar Gula laat wederom zien dat ze net even iets anders zijn dan andere bands. En deze beeldspraak was daarom passend.

Gula zet landschappen neer en is met hun muziek bijzonder bedreven in het schetsen van beelden en het oproepen van interessante omgevingen in de geest. Niet alleen door het intense (maar niet overtollige) gebruik van synthesizer, maar ook door het stemgebruik van zangeres en bassist Ilja, die dan weer stevig uit de hoek komt met een haal hier en een knauw daar, dan weer dromerige passages tevoorschijn jubelt. ‘Blind Spot’ is hier een uitermate geschikt voorbeeld van (misschien zelfs wel mijn persoonlijke favoriet op dit album); ook omdat het de veelzijdigheid van de band laat horen door te beginnen als een rustige oase om dan te exploderen in een tropische regenbreuk (ja, gitaargeweld en tweestemmig gezang) die zichzelf uiteindelijk gladstrijkt in een van ozon dampende aarde door middel van helder en hoog gitaarwerk. Oeps, daar deed ik het alweer.

Ik kan zo over elk nummer een alinea schrijven, dat is met een plaat als dit een hele kleine moeite. Zoals ik zei verft Gula op ‘Birds of the Apocalypse’ sonische landschappen. Waar ik al erg tevreden was met voorganger ‘Gula’ neemt de band op hun tweede hoofdstuk nog iets meer de tijd om uit te wijden met hun spacy geluid. “Spacy jam” is een mooie uitdrukking, die ik eigenlijk graag had gebruikt (en dat nu dus toch een beetje doe), maar alhoewel de meeste nummers hier een lengte hebben die genoeg is om de aandachtsboog van de nu opgroeiende generatie makkelijk te overschrijden, lijkt geen van de nummers op een jam. Hoe relaxed het hier en daar ook klinkt, er is goed nagedacht over elke compositie. De stevige gitaren die telkens terugkomen zijn voldoende om dit niet zomaar een psychedelische rockplaat te noemen, maar ook woorden als stoner en doom de revue te laten passeren. ‘Birds of the Apocalypse’ heeft veel interessante wendingen en stukken en is wellicht het best te omschrijven als een muzikale LSD trip, met wel wat felle kleuren, maar toch ook veel grijstinten.