Wat onwijs indrukwekkend is de reis van Visions of Atlantis. Dertien jaar lang heeft de band geprobeerd zich op de kaart te zetten. Vaak hebben ze moeten horen dat ze veel potentie hebben, maar het kwam vaak niet voldoende tot uiting. Door vele wisselingen in de band was de stabiliteit ver te zoeken in 2013 kwam het dieptepunt en was alleen oprichter en drummer Thomas Caser nog over. In 2018 begon de band aan een afscheidstournee met nieuwe (tijdelijke) zangeres Clémentine Delauney en de plaat die ze als afscheid maakten: ‘The Deep & the Dark’. Zij bleek het begin van het grote succes. Clémentine maakte duidelijk door haar optredens dat de band nog niet klaar was. Een band die het had opgegeven maakte een wedergeboorte mee. In 2019 kwam ‘Wanderers’ uit en kreeg lovende recensies. Dit smaakte naar meer. Corona leek roet in het eten te gooien, maar de band was vastbesloten en had gelukkig net op tijd hun show op het Bang Your Head festival opgenomen. Tijdens die show werden ze begeleid door het Praags Bohemiens Symfonisch Orkest. Ook deze plaat smaakte naar meer. Dat orkest had een meerwaarde. Clémentine en zanger Michele begonnen meer samen te werken in het schrijven van muziek en zo werd ‘Pirates’ geboren en Clémentine besloot Parijs te verlaten en in de buurt van Michele te gaan wonen om meer tijd te hebben om samen muziek te maken. Door ‘Pirates’ kwam de band op vrijwel elk groot podium te staan en werden er meer continenten aangedaan.

Op 5 juli komt de nieuwe plaat ‘Armada’ uit en ik voorspel je dat die grote indruk gaat maken. Werkelijk op elk onderdeel heeft de band zich enorm overtroffen en is de potentie volledig tot uiting gekomen: dit is een band van wereldklasse en dito formaat. De plaat begint duister en ingetogen met ‘To Those Who Choose to Fight’ waar Clémentine je verwelkomt in een nieuwe piratenavontuur. De nummers zijn piratenverhalen maar tegelijk metaforen van de strijd tussen licht en duisternis in je hoofd. De single ‘Monsters’ laat zien hoe gaat dat lukt. Maar voordat dat nummer begint dreunt ‘The Land of the Free’ uit de speakers en toont dat in het schrijfproces iets bijzonders is gebeurd. Waar een orkest een bijdrage mag leveren is nu de muziek geschreven en vervolgens bepaald wie welk stuk speelt. Dan hoor je dat het orkest voorrang heeft gekregen en de band vaker het orkest ondersteund dat andersom.

Dit is wat mij betreft het toppunt van metal: metal kent geen grenzen. Dat pakt hier geweldig uit. Het is theatraal, het is bombastisch, verhalend en snoeihard. Ik ben erg onder de indruk. En wat ik dacht bleek te kloppen: de drums zijn ná het orkest opgenomen. Dit om elk accent goed te kunnen plaatsen. Dit zorgt dat het orkest en band samensmelten zoals je dat vrijwel nooit hoort. Tegelijk schroomt de band ook niet om bijvoorbeeld een doedelzak in te zetten. Heel logisch eigenlijk als het gaat om een piratenverhaal. Zo komen we aan bij het titelnummer ‘Armada’ waar Clémentine en Michele hun duetten naar grote hoogtes brengen. Dit wordt een beuker voor de festivals. Ook ‘Hellfire’ zie ik daar graag terug. Waar je door het rustige intro op het verkeerde been wordt gezet, blijkt het zowaar het hardste nummer van de plaat. Het is zo’n nummer dat je buren op een gegeven moment ook goed gaan kennen en zullen gaan waarderen.

En dat zegt waarschijnlijk alles. Wat gaaf om te zien dat een band die al 24 jaar bezig is en jaren heeft geploeterd nu in een paar jaar zich naar de top heeft geknokt en nu met ‘Armada’ een inspiratie voor vele jonge bands mag zijn.