Het debuut van deze Amerikaanse band is een typisch voorbeeld van een album waar de biografie beter klinkt als de muziek zelf. Woorden als fris en vernieuwend zijn alom aanwezig, maar om eerlijk te zijn: dit is bedroevend slecht.

Laat me beginnen met de kwaliteit van de productie. Deze lijkt live opgenomen te zijn in een kelder waar het woordje “goede akoestiek” even zeldzaam klinkt als zwembad in de Sahara. Zangeres van dienst is hier een dame met de naam Pam Rosser. Ze zingt verrassend krachtig en verspreidt een sopraanachtig geluid. Jammer genoeg is het ronduit vals en allesbehalve toonvast. Ook muzikaal is er weinig te beleven. Tijdloze heavy metal met heel weinig inspiratie gespeeld. Dat werd al snel duidelijk met het eerste nummer ‘Voodoo Doll’. De laatste twee minuten wil de drummer zich ook nog eens laten gelden en krijg je een lange saaie drumsolo. Op het volgende nummer krijgt Pam hulp aangeboden van een van de gitaristen die voor backing vocalen zorgt. Het samenspel klinkt dan helemaal belabberd. En dat een heel album lang.

Het vijftal van ‘Under A Spell’ heeft voor zichzelf een heel leuke hobby gevonden. Laat ze dit vooral in beperkte kring houden. Daar wordt iedereen gelukkiger van.