Hij is weer terug van wat avonturen met “Das Musikkorps Der Bundeswehr” en met zijn “old gang” van Accept maatjes, en onvermoeibaar dendert hij door met zijn eigen U.D.O. Udo Dirkschneider is ondanks zijn respectabele leeftijd nog altijd een van de meest productieve musici van de hele metalen wereld. Met maar liefst zestien verse Teutonic anthems in bijna zeventig minuten kunnen de nog altijd talrijke fans van de kleine reus zich weer in de handjes wrijven. Na twee albums in een wat afwijkende stijl is dit de muziek die we van U.D.O. kennen!

Aan potentiële klassiekers geen gebrek! De openers ‘Fear Detector’ en ook zeker ‘Holy Invaders’ zitten hoog in de energie, een goede opmaat naar de tragere maar ijzersterke singles ‘Metal Never Dies’ en ‘Kids And Guns’, wat over kindsoldaten gaat. Dat is niet het enige nummer met een onheilspellende ondertoon overigens, ‘Empty Eyes’ is er eentje die het bloed laat stollen. ‘Game Over’ is een verwijzing naar de angst dat het wel eens einde oefening kan zijn als we op deze wereld niet een paar dingen driftig anders gaan doen. Gelukkig valt er ook nog voldoende zorgeloos te headbangen met tracks als ‘Metal Damnation’ en zeker ook ‘Marching Tank’, die een spotlightpositie heeft voor basbeest Tilen Hudrap. Ook aan een ballad is gedacht met ‘Don’t Wanna Say Goodbye’.

Na een aantal ook heel interessante muzikale uitstapjes is het goed om U.D.O. weer te horen in de stijl waar hij, ook met die ene band, groot mee is geworden. Zestien nummers en geen enkele filler is een prestatie op zich, het is zeventig minuten vol genieten. Wat je je van zijn booschap aantrekt moet je vooral zelf weten, duidelijk is één ding: voor U.D.O. zelf is het absoluut nog niet game over! Hopelijk kunnen de heren snel weer op tour om ons het nieuwe materiaal zelf voor te stellen.