De naam U.D.O. hoef ik niet te introduceren. De kleine grootheid heeft onder deze naam immers al decennia hoogstaande Duitse metal geleverd sinds hij weg is bij Accept. De laatste jaren ontwikkelt de man een voorliefde voor grootse symfonieën en zien we hem regelmatig optreden met complete orkesten in zijn kielzog. ‘We Are One’ is een logische vervolgstap van deze ontwikkeling, vijftien gloednieuwe hymnes van Udo Dirkschneider en band, samen gespeeld met de zestig koppen tellende orkestband van het Duitse leger. Ik hoef niet uit te leggen dat we hier te maken hebben met een verfijnde verzameling muziek en een geluidskwaliteit van het hoogste niveau? Interessant weetje is dat niet alleen luitenant kolonel Christoh Scheibling van het orkest heeft meegeschreven aan de muziek, maar ook Udo’s oude Accept-maatjes Stefan Kaufmann en Peter Baltes.

‘We Are One’ is een conceptplaat met de veelzeggende titel als overkoepelend thema. Niet zozeer in sociaal aspect als “wij zijn één als metalheads”, maar juist ook wereldwijd en op een breder niveau. Onderwerpen als klimaatverandering en vervuiling, vluchtelingenstromen en politiek extremisme, het komt allemaal voorbij op 75 minuten bombastische maar ó zo heavy metal. Opener ‘Pandemonium’ is een statement tegen extreem rechts en zet mooi uiteen wat we muzikaal voor moois mogen verwachten op dit album. De titelsong volgt en rolt middels een fijne basriff de ruimte binnen, en hier horen we onmiskenbaar het ongeëvenaarde vermogen van onze kleine held om pakkende refreintjes te schrijven. ‘Love And Sin’ is het langste stuk op het album, en raakt qua songwriting ook de typisch symfonische metal als van Within Temptation en Nightwish, de zangkoortjes maken deze vergelijking nog voordehandliggender.

‘Future Is the Reason Why’ marcheert de speakers uit als oproep tot actie tegen klimaatverandering. De eerdergenoemde koortjes wisselen hier af met de onmiskenbare stem van Udo, wiens stemgeluid al ruim vier decennia als onveranderlijk symbool staat voor Duitse metal. Zelfs Greta Thunberg en de klimaatstakingen van scholieren wereldwijd hebben hun eigen nummer gekregen met het tragere ‘Children Of The World’. Zelfs het geluid van een band als Eluveitie wordt aangehaald in de ballad ‘Blindfold’ (zei iemand ‘Call Of The Mountain’?). Vanaf hier wisselen de nummers met zang ook af met instrumentale stukken, ‘Blackout’, ‘Natural Forces’ en ‘Beyond Gravity’. Nummers die ik verder nog wil aanstippen zijn het duistere ‘Rebel Town’ over dertig jaar verenigd Duitsland, het funky ‘Here We Go Again’ (als je wil zeuren over niet meer true, dit is je nummer!) en de beuker ‘We Strike Back’ die zo “fast as a shark” is.

Symfonische metalbands die met orkesten samenwerken zijn geen noviteit meer. Sterker nog, wil je serieus genomen worden in die wereld kan je bijna niet meer met minder thuis komen. Pure teutonische heavy metal met orkest en dan ook nog eens een groots en gerespecteerd exemplaar als dit, dat horen we niet iedere dag! Wat bijdraagt aan de blijde verrassing is dat de metal, de symfonie en de koren allemaal geweldig goed in elkaar gewoven zijn. Wie dacht dat Udo Dirkschneider na veertig jaar niets nieuws meer te brengen had, staat met dit album toch wel met de mond vol tanden. Met pakkende refreintjes, strakke riffs en uiteraard zijn onmiskenbare stem zijn de composities allemaal op en top U.D.O. en tegelijkertijd meer dan dat. Kandidaat album van het jaar en zonder twijfel één van de beste platen van Dirkschneider, en dat zegt heel wat gezien de monsterlijke hoeveelheid muziek die deze man heeft gemaakt!