Lords of Metal
Arrow Lords of Metal

U.D.O. & Amalgama – P60 Amstelveen – 11 december 2019

Uiteindelijk heb ik een vermakelijke avond gehad en begrijp nu nog beter waarom U.D.O. in eigen land zo ongekend populair is en ook wel zal blijven.”
Op deze kille woensdag in december bezoekt de Duitse metal legende Udo Dirkschneider met zijn band U.D.O. het Amstelveense P60. De show vanavond is onderdeel van de tweede Europese rondgang naar aanleiding van het in 2018 verschenen ‘Steel Factory’. De zanger is natuurlijk vooral bekend als de voormalig frontman van Accept. In de jaren tachtig beleefde Accept zijn hoogtijdagen, maar in 1987 besloot Dirkschneider Accept te verlaten en solo te gaan. Inmiddels draait U.D.O. al weer 32 jaar mee, bracht rond de twintig albums uit en versleet hij ook rond de twintig bandleden.
14/12/19 I Tekst & Foto’s: Wim Rueter

Voordat U.D.O. aantreedt, is het eerst de beurt aan het Russische Amalgama. In veertig minuten zwabbert de band stilistisch ergens tussen Manowar en AC/DC. Muzikaal zwalkt het ook behoorlijk, alleen de gitarist weet af en toe met een aardige solo de aandacht op zich te vestigen. Frontman en zanger Vladislav Graf Ivaylov zijn naam is imposanter dan zijn zangkunsten. Tijdens de gespeelde ballad slaat de man over in een hevige Klaus Meine (Scorpions) modus. Dat doet au aan de oren. Een ander moment ‘trakteert’ hij ons op ijzingwekkende gillen die niet echt een doel hebben. Koppel hier een keyboardspeler met een clownsmasker en idioot gedrag aan en je hoeft niet te verwachten dat Amalgama ooit van de onderste sport van hun carrière ladder af zal komen. Wie dan ook op het idee kwam om deze band als support-act mee te nemen mankeert wat aan zijn gehoor. Snel vergeten.

Meteen maar door dus naar de hoofdmoot van vanavond: U.D.O. Er zijn denk ik toch nog ongeveer 250 bezoekers gekomen voor de kleine Duitser en zijn begeleidingsband. Als je de show in één woord samen zou moeten vatten, dan is professioneel het juiste woord dat de lading volledig dekt. Het zaalgeluid is loep en loepzuiver, het podium is met beperkte middelen toch nog fraai gedecoreerd en muzikaal is het retestrak en overtuigend. Van de bandleden is gitarist Andrey Smirnov het langst bij de U.D.O. in dienst (sinds 2013). Collega gitarist Fabian Dee Dammers en basgitarist Tilen Hudrap zijn de jongste loten aan de U.D.O. boom. Andrey Smirnov speelt de meer metalachtige solo’s, Dammers levert voornamelijk de melodieuze solo’s. Beide mannen zijn meer dan capabele snarenplukkers, waarvan acte. Achter het drumstel zit zoonlief Sven Dirkschneider de boel op gedegen wijze bij elkaar te houden met af en toe die typerende Accept ‘‘huppeltjes’ in zijn beats.

Het is natuurlijk ook onmogelijk om Accept uit het oog of oor te verliezen als je de band bezig hoort. Muzikale meningsverschillen kunnen onmogelijk de reden voor het vertrek van Dirkschneider bij Accept zijn geweest. Het materiaal dat Dirkschneider nu solo vertolkt is één op één uitwisselbaar met het materiaal van Accept. En dat moet je niet direct negatief opvatten overigens. Toch speelt de band vanavond niet één Accept nummer, al wordt er hier en daar wel om geroepen. De band heeft natuurlijk voldoende eigen materiaal en het vertrouwen om niet te hoeven leunen op Udo’s grijze verleden. Opener ‘Tongue Reaper’ en ‘Make The Move’ zijn een sterk duo om mee af te trappen, maar nummers als ‘Rose In The Desert’ en ‘I Give As Good As I Get’ zijn toch wel erg middelmatig. Het nummer ‘Vendetta’ werkt snel op de irritatie als de titel volgens mij wel honderd keer herhaalt wordt. Verder worden we getrakteerd op een verantwoord stukje metal. En hoe bracht Dirkschneider het er zelf vanaf hoor ik je denken? De man is nooit een grote podiumpersoonlijkheid geweest, ook vanavond is zijn communicatie minimaal en verblijft hij voornamelijk in het midden van het podium. Qua zang? Ach, het kan ermee door, maar ook dat is zijn gehele carrière al zo. Je weet wat je kunt verwachten. Uiteindelijk heb ik een vermakelijke avond gehad en begrijp nu nog beter waarom U.D.O. in eigen land zo ongekend populair is en ook wel zal blijven. Als je lelijk wil doen kun je Dirkschneider als een ‘one trick pony’ wegzetten, maar dat kunstje beheerst hij wel tot in de finesse.

Check de onderstaande socials voor meer informatie over Alter Bridge.