Toen zanger Eric Wagner in mei 2008 ten tweeden male Trouble verliet, werd hij in eerste instantie vervangen door Kory Clarke van Warrior Soul. Hoewel er plannen waren voor een album met Clarke (de titel ‘The Dark Riff’ deed de ronde) kwam het daar (misschien wel gelukkig) niet van. Clarke verdween door de achterdeur in 2012 en werd op zijn beurt vervangen door Kyle Thomas, die Trouble al eerder uit de brand hielp tussen 1997 en 2000, toen Wagner de voor eerste keer zonder zijn bandmaten van Trouble door het leven ging. Tot zover deze Trouble-Trivia die je altijd kunt gebruiken bij een leuke pop- of metalquiz.

Waar het in deze review om gaat is het album ‘The Distortion Field’, het enige Trouble album dat de band maakte met Thomas achter de microfoon. We schrijven het jaar 2013. Hoewel ik fan van Trouble ben sinds het eerste album uit 1984, was in 2013 mijn interesse in de groep volledig weg. Trouble zonder hun invloedrijke boegbeeld Wagner, ik kon me er geen voorstelling van maken. Bovendien was de mismatch tussen de band en Kory Clarke van een zodanig bedroevend niveau (luister maar eens naar het ‘Live In Los Angeles’ album uit 2009) dat het vertrouwen in de achterblijvers bij mij volledig was verdwenen. Het testament van Trouble werd gevoelsmatig te grabbel gegooid en ik richtte me persoonlijk op andere (doom-)bands.

Toch ben ik blij met deze re-release van ‘The Distortion Field’. De reden daarvoor is, gek genoeg, het overlijden van Wagner (augustus vorig jaar). Wagner kán immers niet meer terugkeren naar Trouble dus ik zal het met de versie van de band met Kyle Thomas moeten doen. Ik heb begrepen dat de mannen inmiddels in de studio zitten om een opvolger in te blikken van het enige album dat ze met Thomas opnamen, inmiddels ook alweer bijna tien jaar geleden. Tijd dus voor een herkansing van het enige Trouble album dat ik altijd links heb laten liggen omdat ik zogenaamd boos was op de band (en op Wagner).

Hammerheart Records heeft wederom de Nederlandse knoppenkunstenaar Erwin Hermsen ingeschakeld om het geluid te remasteren en naar een hoger niveau te tillen. Het album heeft mede daardoor de tand des tijds meer dan doorstaan. Laat ik eerst en vooral zeggen dat ‘The Distortion Field’ echt geen slecht Trouble album is. Tuurlijk, het is anders. Kyle Thomas is geen Eric Wagner maar andersom geldt dat evenzo. Waar ik maar mee wil zeggen dat Thomas (in 2013 in ieder geval) een uitstekend zanger is maar waaraan je als luisteraar (toch zeker als fan) moet wennen omdat je bij de loodzware riffs van Bruce Franklin en Rick Wartell een andere stem verwacht.

Ga je er echter open in, dan herken je zonder meer de kwaliteit waar Trouble muzikaal voor stond, en staat. Qua stemgeluid lijkt Thomas soms op John Bush (‘The Broken Have Spoken’) en soms hoor ik zelfs wijlen Layne Staley (Alice in Chains) in zijn stem terug (luister maar eens naar ‘Have I Told You’). Muzikaal gezien staat het album als een huis en hoor je, zeker op de eerste helft van het album, de doom die het geluid van Trouble altijd zo heeft gekenmerkt. Zwaar, loom, laag gestemd maar vooral swingend. De gitaarsolo’s zijn enorm herkenbaar en vaak om je vingers bij af te likken.

De tweede helft van het album vind ik qua composities wat minder dan de eerste. ‘Your Reflection’ is zo’n voorbeeld (hallo King’s X) en ook de (Japanse) bonustrack ‘The Apple From The Snake’ vind ik, ondanks de sterke titel, niet erg sterk. Maar goed, daarom is het misschien ook een bonustrack.

Hammerheart doet er goed aan niet alleen de klassieke Trouble albums op te poetsen en te re-releasen, maar ook dit album een herkansing te gunnen. De CD versie is al uit, het vinyl volgt op 14 oktober.  Nu ‘Run To The Light’ nog!