Zang: Snake McRuffkin. Gitaar: Johnny Hällström. Bas: Erich Vilsmeier. Drums: Cromwell Fleedwood. Geef toe: bij het lezen van deze namen denk je niet direct aan een Nederlandse band. Toch heeft The Spirit Cabinet de lage landen als thuishaven. Bij bands als Grimm, Urfaust en Hooded Priest werd/wordt al het één en ander aan ervaring opgedaan. Voor dit drankenkabinet is ‘Bloodlines’ het tweede album na ‘Hystero Epileptic Possessed’ uit 2015. De mannen maken een soort combinatie tussen doom en death metal met een occult sausje. Of niet echt een combinatie, want de eerste vier tracks zijn meer doom, de laatste twee nummers ‘Subtle Art of Sleep Paralysis’ en ‘The Celestial Intelligencer’ zijn echt death, zeker als we afgaan op de verschillende zangstijlen die in de nummers worden gehanteerd door Snake. Er is dus meer sprake van een tweedeling.

Muzikaal staat het allemaal als een huis. Gitaarwerk en productie doen wat aan de zeventiger jaren denken, zeker wanneer zanger Snake op de opener ‘Devils In Details’ ook nog klinkt als het verre achterneefje van Ian Gillan. ‘In Antique Vortex’ is wat trager en is qua tempo wat consistenter waardoor er een lekker donker sfeertje ontstaat. De track sluit af met stemmig koorwerk. Ook ‘Satan The Healer’ (m.i. het best gelukte nummer van het album) en vooral ‘The Medium In The Mask’ klinken lekker doomachtig waar bij de laatstgenoemde Candlemass en (uiteraard) Black Sabbath als inspiratie ‘opdoomen’. In ‘Subtle Art Of Sleep Paralysis’ wordt er dan ineens mijn koptelefoon ingerocheld dat het een lieve lust is en schakelt de band over richting death metal. Hoewel de groep (of de zanger) dit met gemak aankan is het voor de luisteraar toch even bijschakelen. Want zaten we net niet naar een lekker potje doom te luisteren? Horen we ineens andere zanger? Alsluiter ‘The Celestial Intelligencer’ laat beide persoonlijkheden van de groep horen. Persoonlijk vind ik de stem die we op de eerste vier tracks horen beter bij de muziek passen.

The Spirit Cabinet hinkt gevoelsmatig op twee gedachten op dit album. Doom of death? Death of doom? Ik vind de doemkant van de band het beste ontwikkeld. Ik hoor Snake liever zingen dan schreeuwen, gillen en rochelen en vind de eerste vier tracks van het album dan ook het best gelukt. Onder aan de streep echter krijgt het geheel toch een dikke voldoende.