The Rolling Stones hebben deze tour een voorprogramma meegenomen in de vorm van Ghost Hounds. Bij deze naam ging er bij mij geen belletje rinkelen, toch maar even van te voren een paar video’s gekeken en dit is wel een lekker klinkend Rock ’n’ Blues band. Zorgen dus dat ik ruim op tijd ben voor dit zestal. Ze beginnen netjes volgens schema en dit klinkt live ook gewoon heel goed. Weliswaar zit er in het begin een beetje te veel galm in de arena maar dat wordt snel opgelost. De zanger Tre Nation is echt een showman en zingt zijn noten loepzuiver. De twee gitaristen spelen vette blues riffs en zijn behoorlijk aan elkaar gewaagt. Dan de ritmesectie die maakt het geheel af met hun strakke drum en bas. Wat ik zo leuk vind aan deze muziek is dat het een perfecte mix van blues, country en rock is. Slechts één minpuntje: veel diehard Stones fans staan tijdens dit vette optreden met hun rug naar het podium of staan luidruchtig te praten.

The Rolling Stones beginnen rond 20:45 uur met een eerbetoon aan Charlie Watts die al weer bijna een jaar geleden gestorven is. Dit is een compilatie van videobeelden en foto’s van hem in actie, mooi gedaan. De werkelijke show start met “Street Fighting Man” en het toegestroomde publiek in het stadion zingt al meteen luidkeels mee. De band zit er meteen lekker in en Mick Jagger dartelt over het podium of hij twintig is, geweldig om te zien. Keith Richards speelt rustig zijn partijen en Ronnie Wood soleert met enige regelmaat. Het geluid is geweldig en de show met de grote schermen is mooi opgezet. We krijgen regelmatig mooie animaties afgewisseld met live beelden te zien. Dit is wel prettig om alles goed te kunnen zien. Mick spreekt aardig Nederlands en is dan ook dankbaar dat wij allemaal in de Arena zijn en niet bij een concert van Frans Bauer. Ze hebben ooit hun eerste show buiten de UK gedaan in Nederland vandaar dat de mannen Stones een speciale band hebben met ons kikkerlandje. Dit is de 44e show in Nederland dat wil best wel wat zeggen. Onze boeren protesten worden ook nog vernoemd, maar daar maakt hij niet zo veel woorden over vuil. Drie van de achtergrond zangeressen waren ook al te zien en horen bij het voorprogramma en die vullen het geheel lekker op met hun mooie stemmen. Oekraïne komt ook nog aan bod middels beelden van de verwoesting in het land en de nationale vlag. Het is niet zo moeilijk maar er komen bijna allemaal hits voorbij waaronder “Honky Tonk Woman”, “Start Me Up” en mijn favoriet “Sympathy For The Devil”, en dit is maar een kleine greep uit het bekende repertoire van The Stones.

Keith Richards krijgt ook nog zijn solo momentje met de nummers “Happy” en “You Got The Silver”. Vocaal is dit niet heel sterk, maar je zou ook kunnen zeggen zijn stem is lekker doorleefd. Wat dan wel mooi is dat Ron Wood hier de lapsteel ter handen neemt en dit is zo’n fijn geluid. Bij de laatste paar nummers lijkt er iets veranderd met het geluid want als de gitaristen er bij komen knallen die er veel harder in als de rest van de show, dit is wel jammer van de verder perfecte sound. Maar al met al is het een geweldige avond, heb ik er met volle teugen van genoten en kan deze jongen weer een band van zijn muzikale bucketlist afvinken.

Setlist:

– Charlie Watts tribute

1. Street Fighting Man
2. Let’s Spend The Night Together
3. Tumbling Dice
4. Out Of Time
5. Sweet Virginia
6. You Can’t Always Get What You Want
7. Living In A Ghost Town
8. Can’t You Hear Me Knocking
9. Honky Tonk Woman
10. You Got The Silver
11. Happy
12. Miss You
13. Midnight Rambler
14. Paint It Black
15. Start Me Up
16. Gimme Shelter
17. Jumpin’ Jack Flash

Toegift:
18. Sympathy For The Devil
19. (I Can’t Get No) Satisfaction