‘Ik heb een paar maanden geleden Mandylion nu eindelijk ook op vinyl’. Dat was de eerste gedachte toen ik de vraag kreeg of ik de nieuwe plaat van The Gathering wil recenseren. Het zegt mogelijk twee dingen. Als eerste natuurlijk dat ik een oude sok aan het worden ben omdat ik de release van ‘Mandylion’ nog zo scherp op het vizier heb en als tweede dat ik The Gathering nog maar een schim zou kunnen vinden sinds Anneke weg is.

Het eerste zal vast waar zijn. Het tweede zeker niet. Ik heb me wel afgevraagd of de band die klap ooit te boven zou komen. Ik adoreer Anneke als zangeres en vind haar oprecht een van de allerbesten. Zo werd het 2009 en mocht ik de eerste plaat met zangeres Silje ‘The West Pole’ recenseren en was het antwoord daar: hier is een band die zich geweldig opnieuw uitgevonden heeft. Waar ik de laatste plaat met Anneke wat ongemakkelijk vond geworden was ‘The West Pole’ als album voor mij fantastisch. Silje heeft een fenomenale stem en past goed bij de band. The Gathering gaat voortvarend het nieuwe tijdperk in.

Vanaf 2013 wordt het op TG25 na wat stiller rond de band. Marjolein verlaat de band en in 2018 komt Hugo terug als bassist. Het duurt dan nog tot nu voordat er eindelijk nieuwe materiaal gaat uitkomen. En wat voor materiaal! Muzikaal wordt het genre van de atmosferisch elektrische rock verder verkend maar vooral verder ontwikkeld en verrijkt met fragmenten die doen denken aan vroeger. De balans is geweldig en vanaf de start ‘In Colour’ is het vooral een heerlijke reis. Soms heel puur en klein en soms met een groot aantal lagen waardoor je telkens iets nieuws ontdekt. Nummer na nummer ben ik onder de indruk en zijn complimenten op hun plaats.

Wat ongekend goed wat ik hier mag beluisteren. Geen plaat bij deze band is hetzelfde, ik vond niet elke plaat even sterk maar de afgelopen weken staat ‘Beautiful Distortion’ toch opvallend vaak op repeat. Als ik zelf tussen deze nummers een persoonlijk favoriet mag benoemen dan is dat toch ‘We Rise’. Het nummer doet op momenten qua flow herinneren aan, het voor mij, beste nummer ooit: ‘Travel’. Dat maakt het tegelijk spannend. Daardoor zou immers alles minder zijn, maar hier niet. De dragende trage opbouw maakt het dromerig en de subtiele afbouw naar het einde benadrukt de schitterende compositie. Dit alles wordt bijna weggedrukt door de prachtige zanglijn en de klank van Silje. Niet vaak word ik zo betoverd. The Gathering bewijst weer haar gelijk.