Toen we het ontstaan van de nieuwe Finse band The Abbey op het spoor kwamen, was onze interesse meteen gewekt. Twee leden van The Man Eating Tree waaronder de befaamde drummer Vesa Ranta die ook nog in Sentenced gespeeld heeft en nu bekend is als producer en filmmaker! Zangeres Natalie Koskinen die ook in Shape Of Despair zingt! Stijl: doom en progressieve rock! Daar moesten we aandacht aan besteden. En het debuut ‘Word Of Sin’ overtreft alle verwachtingen. Wat is dit een heerlijke plaat!

In feite is multi-instrumentalist Jesse Heikkinen de spil van deze band. Aan hem hebben we deze mooie muziek te danken. Het is al een gerenommeerde muzikant in Finland, maar hier maakt hij ook nog zijn debuut als leadzanger en dat gaat hem goed af. Als we weten dat John Wetton zijn grote voorbeeld is, dan kan het al niet misgaan. Het is dus geen album met enkel vrouwenzang, want Jesse neemt in veel songs de leadzang voor zijn rekening. Natalie zorgt voor de aanvullende sfeerzang en dat leidt dikwijls tot knappe samenzang. De stemming is duister en er zijn doom riffs, maar dit gaat veel breder, zodat al wie houdt van stevige, maar weemoedige muziek aangenaam verrast zal worden.

De bandnaam The Abbey komt van Aleister Crowley’s abdij van Thelema die in Sicilië lag. Deze plaats was het toneel van vele occulte daden en gebeurtenissen, zodat dit een plaats van vele mysteries en intriges werd. Een geknipt kader om ons eens lekker over te geven aan de muzikale interpretatie van deze Finnen. Het is doom metal met pit, want ‘Rat King’ wordt gekenmerkt door stevige riffs, stotend en mid-tempo met mannelijke zang. Een gesproken stuk en gesoleer vormen de kers op de taart. Dat The Abbey ook progressieve invloeden niet schuwt is al te horen in het dissonante timbre van ‘A Thousand Dead Witches’. Knappe solo’s ornamenteren een trager stuk. Een traag, sensitief nummer is ‘Crystallion’, met uitwaaierende gitaren en atmosferische zang van Jesse. Erg mooi. Is het toeval dat de tekst luidt: ‘voices in my head (haunting me night and day)’? Daar kom ik later op terug. Natalie Koskinen krijgt de leadzang toebedeeld in het acht minuten lange ‘Starless’ dat heel stemmig aanvangt, om tot stuwende gitaren te leiden. Na vijf minuten slaat de stemming over in serene weemoedige keyboardpartijen. De samenzang die volgt is pakkend en plechtig en tot besluit krijgen we virtuoos gitaarwerk met bluesy en progressieve inborst. Het uptempo, rockende ‘Desert Temple’ verrast met een gevoelige Pink Floydachtige gitaarsolo. Vervolgens is er wat misschien wel het meest aangrijpende nummer van dit album is: ‘Widow’s Will’. Qua sfeer doet het me denken aan ‘Voices’ van Borknagar, al is het refrein eerder gewoontjes. Een mooie slow toch wel. Het doomy ‘Queen Of Pain’ wordt weer door Natalie gezongen. Tot slot is er het dertien minuten durende toetje ‘Old Ones’ dat voorafgegaan wordt door een prequel. Daarin hoor je goed dat de gewichtige zang van Jesse door John Wetton beïnvloed is. De lange track is een avontuur op zich, met doom riffs en Ozzy achtige zang, melodieuze solo’s, samenzang en een beklijvende orgelpassage op het einde. Wat een ontdekking! We mogen dankbaar zijn dat zulke bands nog opgericht worden!