Na ‘Himmelfahrt’ trad er een algemene malaise op bij Subway To Sally, aangewakkerd door alle gevolgen van de pandemie. Bij een zevenkoppige band hakken zo’n toestanden er uiteraard net iets heftiger in. De band werd al begin jaren negentig in Potsdam opgericht en na dertig jaar was het welletjes geweest. Maar kijk, het toeren voor ‘Himmelfahrt’ gaf hen toch dat duwtje in de rug om daarna nieuwe songs te gaan schrijven en zo kwam de vijftiende cd ‘Post Mortem’ er dan toch nog en staat 2025 alweer volgeboekt met concerten (voornamelijk in Duitstalig gebied). Want de teksten zijn nu eenmaal n het Duits en in dat land zijn middeleeuwse markten, folk rock met een vleugje metal en een heel arsenaal authentieke instrumenten nu eenmaal populairder dan in het buitenland.

Na de ambachtelijke intro gaat de band er explosief tegenaan in ‘Phönix’. Ze zijn, net zoals een feniks, nu eenmaal herrezen uit de as. Veel violen, maar ook strakke riffs en de verhalende zang van Eric Fish die ook fluit en doedelzak speelt. De songs ‘Post Mortem’ en het oosters getinte griezelige ‘Wunder’ klinken vertrouwd, terwijl we het mooie ‘Herz In Der Rinde’ een poëtische ballade kunnen noemen. De blikvanger van dit album is toch wel ‘Stahl Auf Stahl’ waarin de band versterking krijgt van de leden van Warkings. Dit nummer kiest volledig voor een metalen aanpak, waarbij we zelfs even aan Rammstein denken, maar anderzijds het geluid van Subway To Sally een beetje ondergesneeuwd geraakt. Dat gevoel wordt versterkt door een in het Engels gezongen refrein. Het publiek zal er bij live concerten echter wel van snoepen, want beide bands doen in december een tournee samen. De rest biedt ons het vertrouwde folkloristische geluid met nog een extra vermelding voor het laatste nummer ‘Die Erde Bebt’, want de band blijft intense teksten schrijven over de wereld om zich heen en vooral alle wantoestanden. Net als de vroegere troubadours dus.