Spitefuel? Er ging me geen lampje branden bij het horen van de naam maar toch is dit het derde album van deze Duitse band en de eerste met nieuwe zanger/brulboei Phil Stahl. Volgens de band zelf is het een plaat die stilistisch behoorlijk afwijkt van de twee voorgangers. De voornaamste reden daarvan is het stemgeluid van de nieuwe zanger. Afgaande op de korte luistersessie die ik heb gespendeerd aan de vorige albums kan ik daar wel mee instemmen. Waar op de voorgaande albums toch wat meer klassieke heavy metal/rock de boventoon voerde klinkt op ‘Flame To The Night’ een wat meer modernere sound door die te vergelijken is met een Avenged Sevenfold en Trivium. Dit overigens verpakt in elf compacte songs die door de pakkende refreinen lekker toegankelijk zijn.

‘Till I Die’ is een voorbeeld van een song die niet misstaan had op een van de vroege albums van Avenged Sevenfold. ‘Bad Boys’ is daarentegen weer meer hardrock dan metal en dat past de band ook heel goed. De schreeuwerige stem van Phil Stahl maakt het mooi af. Het ruim acht minuten durende ‘Through The Shades’ is wat mij betreft de beste track van het album en ook hier weer die Avenged Sevenfold invloeden (laten we het vooral geen jatwerk noemen). Een fraai opgebouwde song met tempo en dynamiek wisselingen en een fraai middenstuk waarin Iron Maiden plots door komt. De kristalheldere productie waarin alle instrumenten goed door komen maakt dit album helemaal af. Wat mij betreft een band om in de gaten te houden. Behoren de hierboven genoemde bands tot je favorieten check Spitefuel dan zeker een keer.