Rotting Kingdom uit Kentucky bracht in 2017 een gelijknamige EP uit en zette dit afgelopen maart kracht bij met hun eerste volledige langspeler, ‘A Deeper Shade Of Sorrow’. Een prachtige titel die al wel weggeeft dat we hier met een doom ensemble te maken hebben. Alhoewel ik laatst in een andere recensie schreef dat het moeilijk is om binnen het death-doom genre echt origineel te klinken moet ik zeggen dat Rotting Kingdom dat wel degelijk doet.

Het album bestaat uit zes nummers en elk van deze heeft duidelijk een eigen vibe, maar wel binnen het donkere, verdoemende spectrum dat Rotting Kingdom zijn speelstijl mag noemen. Ze spelen zware, logge riffs waarin de gitaar telkens weer een weemoedige sfeer weet op te roepen. Dan weer door neerwaarts voort te kabbelen, dan weer door de ritmesectie te begeleiden met eenzame solostukken. Hier en daar horen we lichtelijk invloeden van andere bands doorschemeren, zoals de krachtige breaks en tempowisselingen die we bijvoorbeeld ooit op The Gathering’s ‘Mandylion’ hoorden.

Rotting Kingdom heeft zijn eigen geluid en dit is naast de originele composities ook te danken aan twee andere dingen. Zanger Anton Escobar heeft een stemgeluid dat van ver voorbij het graf lijkt te komen. Zwaar, laag en diep, als twee oerstenen die over elkaar heen schuiven en schrapen. En dan de basgitaar, die voel je echt heel diep. Het meeslepende, pompende geluid dat Chuck McIntyre voortbrengt druipt van het venijn en weet de luisteraar diep mee te trekken in het bitttere soelaas dat ‘A Deeper Shade Of Shade’ te bieden heeft. Rotting Kingdom is een band die voor niemand iets hoeft te bewijzen en daardoor een ijzersterke, dynamische doomplaat voortgebracht heeft.