De Oostenrijkse band Relinquished werd in 2004 opgericht en heeft inmiddels zijn derde album alweer een tijdje uit. En de titel roept op zijn minst het vermoeden op dat ze al met een opvolger bezig zijn. De band is bepaald niet makkelijk te categoriseren. Zo spelen ze moeiteloos melodieuze death metal, met atmosferische passages, maar kun je een moment later weer een pagan of black metal band er in horen. Met blast beat en al. En uiteraard mag ik het woord “progressief” niet vergeten ergens te laten vallen. Aan die verplichting heb ik dan bij deze voldaan.

Een band die zichzelf in de breedte posteert loopt nog wel eens het risico zich te vervreemden van zijn eigen doel, maar in dit geval blijft de symbiose goed in stand. De visie wordt duidelijk bewaakt en alles bij elkaar kun je horen dat de nummers bij elkaar horen. Individueel is alles dik op orde en als collectief maakt dat ze nog sterker. Daarentegen moet ik wel zeggen dat dat dwepen met melancholie niet zo heel erg geloofwaardig overkomt, op mij althans en ik ben ook wel op zoek naar net iets meer momenten dat de muziek wat meer open gaat. De climax wordt net iets te vaak vermeden, maar ok, dat is hun keus en gezien de kwaliteit die ze neerleggen vermoed ik dat het een hele bewust keuze is ook.