Rejection is een band uit het land der olijven, en het is al sinds 2013 stil rondom dit viertal. Toen kwam ‘Subject 43’ uit, en eind 2019 was het dan de beurt aan hun derde langspeler om het licht te zien. Na een vakantie van zes jaar heeft Rejection een album bij elkaar gesprokkeld waar ze trots op mogen zijn.

Het is geen metalcore, het is ook geen nu metal, maar eerder een melodieuze combinatie van die twee, waar dan ook nog de naargeestigheid van post metal aan toe is gevoegd. De nummers zitten vol woede en de kritiek uit zich met name richting de idiote manier waarop mensen hun tijd verdoen, bijvoorbeeld door naar schermpjes te kijken en te klikken, klikken, klikken. Ofwel, ‘A New Age Of Insanity’. De muziek vloeit als een sierlijke stroom en beukt er tegelijkertijd driftig op los, waardoor de genre-namen een beetje vervagen en we gewoon te maken hebben met metalsongs.

Dus we hebben boze mannen met een kritische boodschap die in zowel cleane als schreeuwende vocalen vorm wordt gegeven door zanger Vlassis. Die doet dat goed, en dat is één van de punten waarop Rejection zich onderscheidt: hij klinkt echt en nergens geforceerd. De muziek is ook zeker niet wiskundig, maar varieert lekker met swingende stukken en wat meer afstandelijke gitaarpartijen. Dat is het andere punt waarmee ze zich onderscheiden, er is absoluut geen eentonigheid te bespeuren in deze chansons. Wat mij betreft een goede comeback!