Tommy Concrete, die eventjes gitarist bij The Exploited is geweest, is een multi-instrumentalist uit Schotland. Alhoewel de voornoemde functie duidelijk in de biografie staat vermeld heeft meneer Concrete een dergelijke referentie niet bepaald nodig. Hij is al enige tijd actief als soloartiest en sinds hij als autist is gelabeled zet hij zich in om het stigma dat kleeft aan mentale (on)gezondheid te bestrijden. Een mooi voornemen in een hokjes-tijdperk waarin bijna iedereen overal een mening over heeft.

Mijn mening over dit album, ‘Unrelaxed II’, is sinds ik het voor de eerste keer luisterde in elk geval verschoven, ten positieve. Het beginnummer ‘Burn’t Out From Masking’ is namelijk een hele chaotische, wilde rit en een aanslag op de niet voorbereidde oren – dus bij deze ben je voorbereid. In eerste instantie lijkt dit door de keisnelle gitaren een track waarmee even alle opgekropte energie eruit wordt gegooid, maar bij nader inzien is de krankzinnigheid van alle wendingen die hier gebeuren een ideale uiting van hoe het er aan toe kan gaan in het hoofd van iemand die nooit rust heeft.

Dit zet aardig de toon van wat er verder komt, alhoewel er gedurende de nummers die volgen wel steeds meer structuur en rust ontstaat. Tommy laat horen dat hij geen enkele moeite heeft met het bespelen van de gitaar. Alhoewel ik dit progressief wil noemen, simpelweg omdat het de genres die het aantikt breed overschrijdt, is een black metal invloed niet te ontkennen – tremolo picking en blastbeats worden niet uit de weg gegaan! Later op het album krijgen we ook te maken met weemoedige doom-klanken en dit is dan ook één van de weinige keren dat ik me kan vinden in het genre waarin de artiest zichzelf plaatst: progressive blackened doom.

Dit zijn tracks die goed in elkaar steken. Ook de langere nummers (‘Just Let Me Last Today’ en ‘Nothing About Us Without Us’ bijvoorbeeld) zijn niet een aaneenschakeling van kijk-eens-wat-ik-kan gitaarsolo’s en gekkigheid. Er zit zoals ik aangaf een goede structuur in en onder andere door het gebruik van keyboards op de juiste momenten zijn de overgangen binnen deze tracks geolied en interessant. Mijn persoonlijke favoriet, dat wil ik toch even gezegd hebben, is ‘Tear Yourself Free From Those Eyes’. Een nummer dat zich ontwikkelt van een wat ongemakkelijke makende ballad tot een snelle rocker met echt fantastisch gitaarspel, om uiteindelijk uit te monden in een allesvernietigende black metal opus waardoor je op het eind het gevoel krijgt dat je als het ware wordt gebaard via één van de vele wanstaltige lichaamsopeningen van de hel zelf. Petje af voor deze (bijna) eenmans-prestatie.